24 uren van Leke

Na lange tijd niet te hebben gereden met de clubleden besloot ik om gisteren eindelijk nog eens samen te rijden met de clubleden. In Leke was er een 24-uurs rit en met enkele clubleden zouden we een aantal rondjes meefietsen. Gezien het verlof en het recreatieve karakter zou het wel een rustig ritje worden dacht ik. Aan de start stonden een 6-tal clubleden, waarvan 3 met mountainbike, de rest met koersfiets of iets wat erop lijkt. Een rondje was goed voor 3,7 km en elke ronde moest je twee keer stoppen voor een controle. Het had dus wel iets weg van een intervaltraining. Het eerste rondje ging nog rustig maar in de tweede ronde werd een keurig tempo onderhouden. Met de wind in de rug haalden we zo'n 35 km/u en met de wind op de kop ging het ook al niet onder de 31 km/u. Gezien mijn slechte conditie zou ik het wellicht niet lang volhouden. Ik zou wel zien waar ik landde. Het 7de tem het 9de rondje gingen heel hard. 38km/u en met de wind op de kop ging het nog 34km/u. Mijn hartslag ging even naar rood maar ik kon mij goed wegstoppen. Na 10 rondjes moesten we stoppen voor een nieuw kaartje. Snel een colaatje gedronken en dan weg voor nog enkele rondjes. De wind was harder komen opzetten en het was voor mij soms harken om mee te zijn. Die constante tempowissels begon ik toch te voelen in de benen. Het laatste rondje werd met de wind op kop nog eens doorgetrokken. Het gaatje dichten op de mannen met de koersvelo lukte mij niet. Het vet was van de soep. Uiteindelijk zijn we, ondanks de twee stops per ronde, toch nog met 27 km/u gemiddeld gestopt. Ik sta versteld van die plotse 'revival' en hoop dat dit een nieuwe start kan zijn. Nu maar hopen dat het verder lukt. Volgende week woensdag staat de toertocht in Poperinge op het programma. Benieuwd wat er dit jaar zal gebeuren. Al drie keer stond ik er aan de start en telkens moest ik de route inkorten of stoppen omwille van een defect aan de fiets, valpartij,...

Fysiek 0,0

Tja sinds eind april is het al geleden dat ik hier nog iets postte. Er was dan ook weinig te vertellen over mijn fietservaringen en voorbereidingen op een nieuwe marathon. Na maandenlang bijna niet te hebben geslapen (3-4u max. per nacht) ging ik halfweg mei helemaal out. Fietsen lukte al langer niet meer en ik was echt helemaal op. We zijn nu twee maanden verder en ik ben nog altijd in ziekteverlof. De laatste twee nachten kon ik eindelijk iets beter slapen (zo'n 6uur) en wat het biken betreft moet ik echt alle moed bijeen rapen om de fiets te pakken. Alle redenen zijn goed genoeg om niet te moeten fietsen. Het zal wel eens kunnen regenen, er is veel wind, kids moeten binnen enkele uren afgehaald worden,... De slechte conditie waarbij gemiddelden op de weg de twintig per uur niet meer benaderden werkten ook al niet bevorderlijk. Deelnemen aan een mountainbiketoertocht is al een eeuwigheid geleden, maar ik heb me voorgenomen om dit weekend terug aan te knopen in Westrozebeke. Eerder deze week slaagde ik erin om op de weg (en enkele onverharde stroken) toch weer 60 km te rijden. Deze morgen deed ik een uitgeregend ritje van 35km. De conditie is heel erg ver weg maar ik zit gelukkig toch al weer op de fiets. Benieuwd wat het morgen wordt in Westrozebeke. Dezelfde periode vorig jaar had ik een heel goede conditie want ik reed de marathon van 125 km (incl. heen en terug naar huis) aan een gemiddelde van 25km/u. Dit jaar hoop ik op de 50 km een gemiddelde van 20 km/u te halen. En wat Duchenne Heroes betreft... Voor mij zit het er dit jaar niet in. Volgend jaar dan maar. Als er mensen uit de regio zijn die mee willen fietsen, geef een seintje. Zelf heb ik heimwee naar de tocht en voel ik me zelf wat schuldig omdat ik dit jaar geen grote bijdrage zal leveren aan het onderzoek naar een medicijn voor Duchenne. Volgend jaar moet ik dan maar gaan voor het dubbele bedrag zeker. In elk geval nu al veel succes gewenst aan de deelnemers. Via deze link zie je nog de film van Duchenne Heroes vorig jaar. http://www.youtube.com/watch?v=anqWbdDkQkg

Waar is de lente?

Ja een mens zou het zich beginnen afvragen. Vorig jaar lagen we allemaal te zonnebaden en hadden we al een kleurtje. Dit jaar is het heel wat minder. Vanavond ben ik voor de eerste keer met de korte broek gaan trainen en het was nog maar kantje boordje. Het trainen op een deftige manier lijkt me maar niet te lukken. En ook al wil ik inplannen om te gaan biken, telkens komt er wel iets tussen. Het klinkt misschien raar maar ik mag al bij al blij zijn dat er dit jaar voor mij geen Duchenne Heroes inzit. het kriebelt enorm om mee te doen en de fondsen te verzamelen voor Duchenne maar er is dit voorjaar echt nul,nul tijd voor. En dan heb ik het nog niet over de trainingsuren. Het zal helaas pas in 2013 zijn. Zondag zou ik normaal gezien een stevige training doen op een toertocht in Diksmuide maar helaas besliste een verstrooide autobestuurder daar op zaterdag anders over. Hij kwam op het fietspad gereden en ik ben noodgedwongen van het fietspad moeten rijden, de gracht in. De schade aan mijzelf bleef vrij beperkt maar de fiets was goed gehavend. Gescheurde buitenband, spaak gebroken, velg beschadigd, derailleur in wiel,... De fiets nog tijdig herstellen zat er helaas niet meer in. En dus bleef ik zondag gezellig thuis. De training van deze avond is me bijzonder zwaar bevallen. Er stond een verschrikkelijke wind en we hadden die van bij de start al op kop. Het zat niet goed bij en dat voelde ik meteen. Slechte benen, heel hoge hartslag. Na drie km al moest ik lossen. Het peloton liet me achter en ik zag hen niet meer terug. Gelukkig lieten nog twee andere zielen zich uitzakken en zo konden we verder. Via de Blankaart, die ik liever vermijd bij zoveel wind, ging het naar Merkem en het Ieperleekanaal. Het bleef stoempen en we haalden maar 20 km/u. We waren blij toen we aan het Ieperleekanaal kwamen en we even beschut waren van de wind. Via een single track naar Boezinge en dan richting Langemark. De hartslag bleef veel te hoog maar het tempo moest erin blijven, wilden we voor donker terug zijn. Een lekke band bij een ploeggenoot besliste hier anders over. Via Bikschote, Madonna en Jonkershove kregen we de wind in de rug. Tegen 34 km/u hoefden we nauwelijks te trappen. Maar mijn vat liep leeg en na Klerken was het helemaal af. Uiteindelijk aangekomen in Beerst met 23 gem. en 53 km in de benen. Dank aan de ploegmakkers om mij op te wachten. Het wordt nog een lange weg om terug op niveau te zijn.

Back on track

Het is alweer een tijd geleden dat ik nog een bericht kon posten maar de voorjaarsklassiekers hebben ook op mij een invloed. Eerst uitgenodigd op Gent-Wevelgem, de week daarna voor de Ronde van Vlaanderen. Ja meteen al twee zondagen dat biken er niet in zat.
Gelukkig kon ik enkele keren trainen en ik koos heel bewust voor rustige trainingen. Afgelopen week een toertocht gedaan in Langemark. Eentje om snel te vergeten, heel veel verhard. Maar goed, we mogen nog altijd blij zijn dat er mensen zij die een tocht willen organiseren. En toegegeven Langemark is nu ook niet het mountainbike mekka.
Gisteren sloot ik na lange afwezigheid nog eens bij de clubleden voor een tocht. Benieuwd hoe het zou zijn met mijn niveau. Ik had me in elk geval voorgenomen om de hartslag onder controle te houden en was gerust bereid om te lossen.
We stonden slechts met zes aan het clublokaal om 8u30. Eerst nog even kijken of de voorzitter al wakker was. Daarna ging het via de broeken van Esen richting Steenstraat. Het was vandaag Parijs-Roubaix en dus moesten we wel kasseien doen. Normaal gezien moet ik altijd lossen op de kasseien maar dit keer was dit niet nodig.
Niet dat ik zo sterk was, maar het tempo lag niet al te hoog. We klommen naar Klerken en gingen via de klassieke onverharde wegen richting Madonna. Net voor we de spoorweg wilden opdraaien had ik nog een verrassing voor de clubleden. Een strook onverhard met grote keien waar je even goed kan afzien. Via Langemark ging het naar het kanaal van Boezinge en dan kwamen we stilaan iets meer op dreef.
Aan 32-33 tot aan de Drie grachten en dan een onverharde strook naar Merkem waar het even snel bleef gaan.
Voor het eerst zat ik à bloc maar ik was nauwelijks tien meter gelost. Via een fantastische kerkwegel rond de Blankaart keerden we terug richting Diksmuide. De laatste km's trok ik nog even door tot 37 km/u en dan besloot ik om de laatste kilometer rustig uit te bollen.
Volgend weekend zal het zoeken worden naar een gaatje om te biken. Vrijdag bbq, zaterdag bbq en zondagmiddag doen we dat allemaal nog eens fijntjes over.

de lente in zicht

Het weer wordt stilaan beter, de dagen langer, ttz langer licht, dus zou er stilaan wat meer tijd moeten zijn om te trainen.
Dat klopt ook maar het is wat mij betreft slechts ten dele waar.
Op zodag kan ik mij al vrij maken en ik koos voor enkele langere duurtrainingen. Lage hartslag, niet al te veel onverharde paden zodat de fysiek opnieuw kan opgebouwd worden.
Ondertussen kon ik al met de fiets gaan werken. Het blijft een saai parcours maar de kilometers malen geeft mij een goed gevoel.
Om de saaiheid enigszins te doorbreken kies ik al eens voor een alternatieve route en zo kwam ik vorige week thuis met ettelijke km's meer dan verwacht. De teller stond vrijdag op 113 km.
Nu er geen Ronde van Vlaanderen voor mountainbikers is, blijft het wat zoeken naar een eerste doel om te pieken in het voorjaar. Al blijft Parijs-Roubaix (op de weg) wel een droom voor mij. Weliswaar zou ik deze met de mountainbike rijden.

ritje Heuvelland

Gisteren gingen we met club met zijn allen naar Heuvelland voor een ritje met enkele beklimmingen.
Het weer was slechter dan we hadden gedacht, mist en een beetje regen. Goed genoeg voor een vuile bike en een vuil pak.
Na de start ging het via de hoofdweg richting Nieuwkerke waar we een eerste keer onverhard naar boven gingen. Goed genoeg om de hartslag op te drijven en het laatste restje kou uit ons lijf te duwen. We kozen voor de bewegwijzerde mountainbikeroutes richting Nieuwkerke, Ploegsteert en Mesen. Niet de zwaarste beklimmingen maar wel enkele korte pittige stroken. Het ging niet super hard maar we hielden er toch een goed tempo op na.
In de bossen van Ploegsteert ging het tempo iets hoger en was het stoempen om bij te benen.
Aan het einde van een lange onverharde strook hadden twee mensen pech. Peter had de vering gebroken en Patrick zat met een rem die dicht bleef. We kozen dan maar om via een verkorte route terug te keren naar onze startplaats. We hadden allemaal een nat pak, goed vuil en de fiets mag terug aan de haak voor een grondig onderhoud.

de lente in zicht

Afgelopen zaterdag konden we de eerste sporen van de lente terug vinden. Ik hoorde de vogels fluiten, je rook de lente, het was zonnig en vrij warm. Een mense zou er op den duur poëtisch van worden.
Zondagmorgen sloot ik, na alweer twee weken inactiviteit, aan met de clubleden voor de toertocht in Koksijde. Deze had ik nog nooit eerder gereden.
Ik werd alvast gewaarschuwd dat je het tochtje niet mocht onderschatten en dat het wel lastig was. Met mijn lamentabele conditie zou doseren wenselijk zijn.
Meteen na de start op het asfalt ging het tempo naar 30-32 km/u. De eerste onverharde strook was een doorsteek door een weide maar het verliep vlotjes. Maar door enig oponthoud van enkele tragere voorgangers brak de groep in twee. We bleven nog met ons drie over en we reden verder op een vrij gezapig tempo. Alle drie moeten we onze conditie wat aanscherpen en vollen bak rijden was dus niet echt zinvol als we de conditie willen opbouwen.
Via duinpaadjes kwamen we in Nieuwpoort aan de eerste bevoorrading. Pover, maar voldoende. Via de IJzermonding ging het naar het strand waar we met lichte tegenwind een drietal km mochten stoempen. Het ging vrij goed tegen een haalbaar tempo van 22 km/u.
Na het verlaten van het strand kregen we een voortdurende afwisseling van duinpaadjes, heel korte maar nijdige hellingen en vooral heel veel onverharde paden. Patrick had het lastig maar beet door, we reden naar het Calmeynbos.
Het was bijzonder druk en de single track was soms een beetje aanschuiven. Inhalen was niet mogelijk en toch wou een Franse onverlaat Erik voorbij.
Op het einde werden we nog getrakteerd op nog meer zanderige paadjes. Een tweetal keer ging ik tegen dek, zonder erg. En dan doken we een single track in van een viertal km op het militair domein in Koksijde. Vooraf hadden ze me gezegd dat het een heel lastige strook was, maar ik had totaal niet dat gevoel. En ik moet toegeven dat ik op het einde nog wel wat jus in de benen over had. De Niels Albert duin die we op het einde van het parcours mochten doen (of toch die vlak in de buurt) kon ik makkelijk oprijden.
Aan de aankomst snel nog een Sint-Bernardus en dan huiswaarts gekeerd.
En nu verder werken aan de conditie opbouw die echt helemaal onder nul staat

alleen als ie ijs- en ijskoud is

Afgelopen zondag was er weinig tijd om te biken en dus zat de 'verre 'verplaatsing naar Nieuwpoort er voor mij niet in. Ik koos echter voor een ritje alleen waarbij ik van bij mij thuis vertrok.
Het was berekoud, - 8°C, toen ik vertrok. Goed ingeduffeld met vier lagen, een dubbele koerbroek en overtrekschoenen vertrok ik richting Langemark.
De eerste kilometers had ik het verschrikkelijk koud in mijn aangezicht. Maar na een viertal km ging het beter. Op de vroegere spoorwegbedding richting Boezinge stond ik al aan de kant. Mijn achterrem bleef dicht. Na enkele keren remmen ging het terug beter. De weinige sneeuw die er nog lag maakte het toch iets lastiger dan anders.
Via enkele onverharde stroken kwam ik in Zonnebeke terecht. Ik besloot toch om wat meer de weg te volgen want het was vrij gevaarlijk op die onverharde stroken (sporen, ijs, sneeuw,...).
Ondanks de kou wou ik toch drinken maar mijn drinkbus stond nog thuis. Dan maar terug richting Madonna, snel de drinkbus oppikken en dan terug verder. Ik koos nu voor Houthulst, Staden en toch enkele dreven in de Madonna.
In het bos van Houthulst werden twee mountainbikers door de boswachter tegen gehouden omdat ze een pas hadden gekozen dat enkel voor wandelaars waren bestemd. Terecht als je het mij vraagt. Regels zijn er om gerespecteerd te worden willen we het mountainbiken in de toekomst niet hypothekeren.
Mijn voeten kregen het ijskoud maar toch wou ik doorgaan en 70km op de teller halen. Na 60 km echter ging het licht stilaan uit en ik besloot om toch maar de kortste weg terug te nemen.
Met verkleumde voeten stond ik na 68 km en een gemiddelde snelheid van slechts 21,5 km/u terug thuis.

Vakantieperikelen

Afgelopen week stond ik als standhouder op het vakantiesalon in Brussel. Tussendoor had ik ook even tijd om rond te wandelen op de beurs en het viel mij op dat er meer en meer mountainbikevakanties aan het publiek gepresenteerd worden.
Niet alleen het Zwarte Woud maar ook Slovenië, Servië, Italië en enkele Franse bestemmingen stelden het mountainbiken echt wel in de kijker.
Een teken dat mountainbiken een volwaardige sport is geworden en wereldwijd toch een grotere populariteit kent dan het veldrijden.

Of ik dit jaar deelneem aan een meerdaagse tocht wordt steeds minder waarschijnlijk. Ik raak amper aan trainen toe en kan de laatste tijd maar één keer om de twee weken rijden. En ik vrees dat er de eerstkomende maanden weinig tot geen verandering in zal komen.

Hoog tijd om je te herpakken zeggen sommigen maar het is niet dat ik niet wil hoor. De dagen zijn gewoon veel te kort.

het sop van Zuidschote

Gisteren stond in Zuidschote de jaarlijkse toertocht op het programma. Een vrij kleine organisatie maar ik ga er wel elk jaar naar toe.
Samen met enkele buren en clubleden startten we om 13u30 voor een tocht van 50km, die bij de start er 55 bleken te zijn. Zelf besloot ik om met de fiets van thuis uit te gaan en zo een 70 km te fietsen.
De eerste stroken door de boomgaarden liepen heel goed. Mijn hartslag bleef laag en ik kon vlot mee met de bende.
Naast het Ieperleekanaal doken we een technische strook in en ik had niets van grip op mijn voorband. Mijn hartslag ging de hoogte in tot 187 en bovendien kwam ik nog ten val (zonder erg).
Ik voelde al dat het mijn dagje niet zou worden. Na het kanaal ging het naar Bikschote waar we getrakteerd werden op een doorwaadbare plas van zo'n 50 m lang. Meteen goed voor natte voeten.
Het ging van kwaad naar erger met mij en de hartslag bleef hoog, ook op het asfalt haalde ik makkelijk 160. Veel te hoog dus. Via de Madonna kwamen we aan bekende stroken en dan het ging via het Vrijbos richting Staden. Het leek alsof ik wat in mijn ritme kwam en kon volgen. Op de spoorwegbedding ging het constant rond de 30-32 km/u maar het bolde toch niet lekker. Terug in de Madonna werden we opnieuw op plassen getrakteerd en we kregen het stilaan koud. In Boezinge besloten we om een klein hoekje af te snijden terug naar Zuidschote. Snel iets gedronken en terug naar huis. Op het gemakje peddelde ik naar huis, maar ik besloot toch om nog een ommetje doen zodat ik met exact 75km verkleumd van de kou terug thuis was.
Na een deugddoend bad ging het naar de uitreiking van de club Flandrien.
Een dikke proficiat aan Bart Schapman, de voorzitter, die zicheen jaar lang Flandrien mag noemen.

Beerst - Duinkerke - Beerst

Jaarlijks rijden we met de club de ondertussen legendarische Beerst-Duinkerke-Beerst. Een eigen clubrit waar we jaarlijks met de nodige leute en plezier van genieten. Dit jaar was de tocht echter geen tocht voor 'watjes'.
Al meteen toen we in Oostduinkerke het strand opreden voelden we de strakke wind op de kop. En deze zouden we de eerstvolgende 16 km keihard voelen.
Niemand was meteen bereid om de kop te nemen en dus nam ik als Flandrien-genomineerde maar even het voortouw. Het duurde niet lang want de wind stond echt wel hard te beuken en de hartslag ging snel de hoogte in. Een beurtrol was meer dan goed genoeg.
Aan de laatste golfbreker aan de Vlaamse kust hielden we traditioneel halt. Het is een herdenkingsmoment aan elk clublid die in het afgelopen jaar ten val kwam. Gelukkig bleef onze club in 2011 al bij al nog goed gespaard en konden we snel weer verder richting Frankrijk.
Het zand lag er niet overal hard bij en de ploeg van 20 man raakte wat versnipperd. Sommige zochten de waterlijn op, anderen de rand tussen mulle en harde zand en enkelen de zeedijk.
Ik koos voor de waterlijn en zo hadden we na een kleine kilometer een groepje van een 8-tal man (of beter: 7 mannen en 1 vrouw). Koen Bolle stelde voor om een ploegentijdrit te rijden. Elk een vijftal seconden op de kop en dan laten afzakken naar achter om toch maar een beetje het tempo erin te krijgen en te houden.
Het ging maar rond de 15 km/u en de hartslag was net een jojo. Elke keer je op kop kwam de hoogte in.
De laatste 800m kreeg ik het even knap lastig en liet ik een gat van 5 meter. Gelukkig bracht Stijn me terug bij. Toen we het strand verlieten moesten we allen toch eventjes bekomen. Stijn zijn body had het echter begeven en zo stonden we een heel eind stil.
Niets hielp, tot Steven het wiel op de grond gooide. Body voorlopig gerepareerd, maar hij moest de druk op de pedalen houden.
De terugweg ging via enkele duinpaadjes naar het WK-parcours van Koksijde. We waren nog geen 300m op het parcours of ik lag al tegen dek. Het lag niet zozeer aan mij, maar aan mijn voorganger, die op de lastigste strook zichzelf vastreed.
Het parcours is echt niet van de poes: mul zand waar je nog eens bergop moet en dan van die korte, steile hellingen waar je lopend naar boven moet. De benen worden direct afgesneden.
Na het parcours ging het met snelheden boven de 40 km/u (wind achter) terug.
Achteraf dronken we nog een glaasje en werd al druk gespeculeerd wie nu die nieuwe Flandrien wordt.
De uitslag volgt zaterdagavond.

Flandrien nominatie

Ik haalde het nog aan in mijn vorige bericht dat er zondag nominaties waren voor de clubFlandriens. Totaal verrast ben ik echter dat ik nu zelf één van de drie genomineerden ben. Ik had nooit durven denken bij de genomineerden te zijn en voel me echt vereerd.
De argumenten die worden aangehaald voor mijn nominatie:
* De deelname aan Duchenne Heroes waarmee ik trachtte dit wat onder de aandacht van de mensen te brengen, maar ook de 720 km met 10.000 hoogtemeters.
* Het feit dat ik telkens op zoek ben (of was) naar nieuwe MTB-paadjes en deze in een MTB-route te integreren.
* En tot slot wat onterecht naar mijn aanvoelen, maar enfin ik citeer 'Trapt desnoods zijn fietskader in stukken om toch maar zijn vrouw te overtuigen voor het aankopen van een nieuwe mtb' einde citaat. Feit is wel dat ik een nieuwe MTB wou maar ongewild brak mijn kader op de toertocht van Poperinge. Noodgedwongen heb ik dan om kwart na zeven 's morgen het vrouwtje moeten wakker bellen om mij te komen halen.

De andere genomineerden verdienen zeker en vast ook de Flandrien titel. Bart Schapman, onze voorzitter, doet de club al jaren draaien en offert zich op om telkens als eerste terug te zijn.
En Rik Demey is op sportief vlak wel heel goed bezig. Op de weg kan hij serieus doortrekken en zowel met de koersfiets, cyclocrossfiets als mountainbike is hij niet makkelijk te volgen. Zeker niet met mijn conditie van de laatste weken.
Meer info op www.westhoekmountainbike.be

De heuveltjes van Erika

Of ze nu verwijzen naar een dame van de bediening of die ene heuvel waarop Klerken gebouwd is weet ik niet. Vast staat in elk geval dat de toertocht in Klerken er niet meteen ééntje is waar ik naar uit kijk. Er zitten altijd enkele akkerstroken in en het is een lastig parcours. Het was ook hier dat ik drie jaar terug amper nog aan 14 km/u kon rijden op het asfalt, zo uitgeput was ik. Achteraf zou blijken dat mijn schildklier veel te traag werkte.
Maar goed zondagmorgen vertrok ik vrij vroeg richting Klerken. Omdat ik echt wel kamp met een grote trainingsachterstand besloot ik om nog wat extra km's af te malen. Eerst ging ik naar Boezinge om dan via Bikschote, Jonkershove naar Klerken te gaan.
Nog voor de toertocht moest beginnen stond ik al met 27 km's op de teller. Het was best druk daar en ook de Westhoekmountainbikeclub was bijzonder ruim aanwezig. Zou het te maken hebben gehad met de nominaties voor de Flandrien die in de namiddag plaats vonden?
De start was meteen een klein beetje klimmen en dalen in het dorp om dan via een onverharde strook bergop door een akker te rijden. Mijn hartslag ging meteen de hoogte in en ik koos ervoor mijn eigen tempo te rijden.
Ik hield de groep wel in het vizier maar het gaatje dichtrijden wou ik niet doen. Ik dacht dat ik als laatste reed maar in de verte zag ik nog een 4-tal Bolles opduiken. Het was fris maar gelukkig konden we ons verwarmen aan enkele mooie private passages door serres, weilanden,... Aan de bevoorrading in Houthulst zag ik de bende staan maar ik besloot door te rijden om geen kou te krijgen.
Helaas reed ik nog verkeerd (anderen gevolgd en niet naar pijltjes gekeken). De benen zaten vrij goed maar mijn hartslag bleef vrij hoog en er kwamen nu lange onverharde stroken aan. Ik denk dat we op 20km zeker 14 km offroad hadden.
Het had gevroren en hier en daar was het glad en dat heb ik geweten. In een flauwe bocht schoof mijn achterwiel weg en ik lag tegen dek. Het eerste moment had ik geen pijn maar hoe verder ik reed hoe meer pijn ik in mijn duim kreeg. Hoe langer de tocht duurde hoe moeilijker het werd om mijn stuur vast te houden.
Aan de tweede bevoorrading reed ik door maar de pijn werd ondraaglijk, zeker op de hobbelige stroken. En ja, ik beken; ik heb één onverharde strook overgelaten.
Op het einde werden we nog verrast met een jenevertje. In de zaal was het druk en dus snel een cola gedronken en met de fiets terug naar huis.
En zo stond ik terug thuis met 75 km op de teller.
En nu wordt het uitkijken naar de memorial Luc Coupillie van zondag beter gekend als Beerst-Duinkerke-Beerst. Zoek deze niet op de kalender, het is een gezamenlijke clubtocht door duinen en op het strand.

De eerste rit van het jaar

Mijn lichaam is niet in al te beste doen. Ik voel me nogal moe, heb wat last van de rug en de nek maar desalniettemin was het hoogtijd om vandaag, na een inactiviteit van zo'n 6 weken, terug op de fiets te kruipen.
Normaal was er een toertocht in Kemmel maar ik liet deze wijselijk aan mij voorbijgaan. De vele regen van de afgelopen en de fysieke conditie die onder nul staat zouden het een martelgang voor mij maken. Ik koos liever voor een lokale rit waar ik zelf mijn parcours, snelheid, moeilijkheid kon kiezen en aanpassen aan mijn conditie.
Uiteindelijk werd het een rit waarbij ik hoofdzakelijk in Langemark-Poelkapelle bleef. Waar ik aanvankelijk koos voor verharde paden reed ik op het einde van de rit toch een aantal onverharde stroken (met o.a. het bos van Houthulst dat er al bij al vrij goed bijlag). Maar toch was het afzien en bij de minste inspanning ging de hartslag de hoogte in naar 180.
Met 64 km en een vrij laag gemiddelde van bijna 23 km/u is er nog veel werk aan de winkel.