Gisteren stond in Zuidschote de jaarlijkse toertocht op het programma. Een vrij kleine organisatie maar ik ga er wel elk jaar naar toe.
Samen met enkele buren en clubleden startten we om 13u30 voor een tocht van 50km, die bij de start er 55 bleken te zijn. Zelf besloot ik om met de fiets van thuis uit te gaan en zo een 70 km te fietsen.
De eerste stroken door de boomgaarden liepen heel goed. Mijn hartslag bleef laag en ik kon vlot mee met de bende.
Naast het Ieperleekanaal doken we een technische strook in en ik had niets van grip op mijn voorband. Mijn hartslag ging de hoogte in tot 187 en bovendien kwam ik nog ten val (zonder erg).
Ik voelde al dat het mijn dagje niet zou worden. Na het kanaal ging het naar Bikschote waar we getrakteerd werden op een doorwaadbare plas van zo'n 50 m lang. Meteen goed voor natte voeten.
Het ging van kwaad naar erger met mij en de hartslag bleef hoog, ook op het asfalt haalde ik makkelijk 160. Veel te hoog dus. Via de Madonna kwamen we aan bekende stroken en dan het ging via het Vrijbos richting Staden. Het leek alsof ik wat in mijn ritme kwam en kon volgen. Op de spoorwegbedding ging het constant rond de 30-32 km/u maar het bolde toch niet lekker. Terug in de Madonna werden we opnieuw op plassen getrakteerd en we kregen het stilaan koud. In Boezinge besloten we om een klein hoekje af te snijden terug naar Zuidschote. Snel iets gedronken en terug naar huis. Op het gemakje peddelde ik naar huis, maar ik besloot toch om nog een ommetje doen zodat ik met exact 75km verkleumd van de kou terug thuis was.
Na een deugddoend bad ging het naar de uitreiking van de club Flandrien.
Een dikke proficiat aan Bart Schapman, de voorzitter, die zicheen jaar lang Flandrien mag noemen.
zondag 29 januari 2012
dinsdag 24 januari 2012
Beerst - Duinkerke - Beerst
Jaarlijks rijden we met de club de ondertussen legendarische Beerst-Duinkerke-Beerst. Een eigen clubrit waar we jaarlijks met de nodige leute en plezier van genieten. Dit jaar was de tocht echter geen tocht voor 'watjes'.
Al meteen toen we in Oostduinkerke het strand opreden voelden we de strakke wind op de kop. En deze zouden we de eerstvolgende 16 km keihard voelen.
Niemand was meteen bereid om de kop te nemen en dus nam ik als Flandrien-genomineerde maar even het voortouw. Het duurde niet lang want de wind stond echt wel hard te beuken en de hartslag ging snel de hoogte in. Een beurtrol was meer dan goed genoeg.
Aan de laatste golfbreker aan de Vlaamse kust hielden we traditioneel halt. Het is een herdenkingsmoment aan elk clublid die in het afgelopen jaar ten val kwam. Gelukkig bleef onze club in 2011 al bij al nog goed gespaard en konden we snel weer verder richting Frankrijk.
Het zand lag er niet overal hard bij en de ploeg van 20 man raakte wat versnipperd. Sommige zochten de waterlijn op, anderen de rand tussen mulle en harde zand en enkelen de zeedijk.
Ik koos voor de waterlijn en zo hadden we na een kleine kilometer een groepje van een 8-tal man (of beter: 7 mannen en 1 vrouw). Koen Bolle stelde voor om een ploegentijdrit te rijden. Elk een vijftal seconden op de kop en dan laten afzakken naar achter om toch maar een beetje het tempo erin te krijgen en te houden.
Het ging maar rond de 15 km/u en de hartslag was net een jojo. Elke keer je op kop kwam de hoogte in.
De laatste 800m kreeg ik het even knap lastig en liet ik een gat van 5 meter. Gelukkig bracht Stijn me terug bij. Toen we het strand verlieten moesten we allen toch eventjes bekomen. Stijn zijn body had het echter begeven en zo stonden we een heel eind stil.
Niets hielp, tot Steven het wiel op de grond gooide. Body voorlopig gerepareerd, maar hij moest de druk op de pedalen houden.
De terugweg ging via enkele duinpaadjes naar het WK-parcours van Koksijde. We waren nog geen 300m op het parcours of ik lag al tegen dek. Het lag niet zozeer aan mij, maar aan mijn voorganger, die op de lastigste strook zichzelf vastreed.
Het parcours is echt niet van de poes: mul zand waar je nog eens bergop moet en dan van die korte, steile hellingen waar je lopend naar boven moet. De benen worden direct afgesneden.
Na het parcours ging het met snelheden boven de 40 km/u (wind achter) terug.
Achteraf dronken we nog een glaasje en werd al druk gespeculeerd wie nu die nieuwe Flandrien wordt.
De uitslag volgt zaterdagavond.
Al meteen toen we in Oostduinkerke het strand opreden voelden we de strakke wind op de kop. En deze zouden we de eerstvolgende 16 km keihard voelen.
Niemand was meteen bereid om de kop te nemen en dus nam ik als Flandrien-genomineerde maar even het voortouw. Het duurde niet lang want de wind stond echt wel hard te beuken en de hartslag ging snel de hoogte in. Een beurtrol was meer dan goed genoeg.
Aan de laatste golfbreker aan de Vlaamse kust hielden we traditioneel halt. Het is een herdenkingsmoment aan elk clublid die in het afgelopen jaar ten val kwam. Gelukkig bleef onze club in 2011 al bij al nog goed gespaard en konden we snel weer verder richting Frankrijk.
Het zand lag er niet overal hard bij en de ploeg van 20 man raakte wat versnipperd. Sommige zochten de waterlijn op, anderen de rand tussen mulle en harde zand en enkelen de zeedijk.
Ik koos voor de waterlijn en zo hadden we na een kleine kilometer een groepje van een 8-tal man (of beter: 7 mannen en 1 vrouw). Koen Bolle stelde voor om een ploegentijdrit te rijden. Elk een vijftal seconden op de kop en dan laten afzakken naar achter om toch maar een beetje het tempo erin te krijgen en te houden.
Het ging maar rond de 15 km/u en de hartslag was net een jojo. Elke keer je op kop kwam de hoogte in.
De laatste 800m kreeg ik het even knap lastig en liet ik een gat van 5 meter. Gelukkig bracht Stijn me terug bij. Toen we het strand verlieten moesten we allen toch eventjes bekomen. Stijn zijn body had het echter begeven en zo stonden we een heel eind stil.
Niets hielp, tot Steven het wiel op de grond gooide. Body voorlopig gerepareerd, maar hij moest de druk op de pedalen houden.
De terugweg ging via enkele duinpaadjes naar het WK-parcours van Koksijde. We waren nog geen 300m op het parcours of ik lag al tegen dek. Het lag niet zozeer aan mij, maar aan mijn voorganger, die op de lastigste strook zichzelf vastreed.
Het parcours is echt niet van de poes: mul zand waar je nog eens bergop moet en dan van die korte, steile hellingen waar je lopend naar boven moet. De benen worden direct afgesneden.
Na het parcours ging het met snelheden boven de 40 km/u (wind achter) terug.
Achteraf dronken we nog een glaasje en werd al druk gespeculeerd wie nu die nieuwe Flandrien wordt.
De uitslag volgt zaterdagavond.
donderdag 19 januari 2012
Flandrien nominatie
Ik haalde het nog aan in mijn vorige bericht dat er zondag nominaties waren voor de clubFlandriens. Totaal verrast ben ik echter dat ik nu zelf één van de drie genomineerden ben. Ik had nooit durven denken bij de genomineerden te zijn en voel me echt vereerd.
De argumenten die worden aangehaald voor mijn nominatie:
* De deelname aan Duchenne Heroes waarmee ik trachtte dit wat onder de aandacht van de mensen te brengen, maar ook de 720 km met 10.000 hoogtemeters.
* Het feit dat ik telkens op zoek ben (of was) naar nieuwe MTB-paadjes en deze in een MTB-route te integreren.
* En tot slot wat onterecht naar mijn aanvoelen, maar enfin ik citeer 'Trapt desnoods zijn fietskader in stukken om toch maar zijn vrouw te overtuigen voor het aankopen van een nieuwe mtb' einde citaat. Feit is wel dat ik een nieuwe MTB wou maar ongewild brak mijn kader op de toertocht van Poperinge. Noodgedwongen heb ik dan om kwart na zeven 's morgen het vrouwtje moeten wakker bellen om mij te komen halen.
De andere genomineerden verdienen zeker en vast ook de Flandrien titel. Bart Schapman, onze voorzitter, doet de club al jaren draaien en offert zich op om telkens als eerste terug te zijn.
En Rik Demey is op sportief vlak wel heel goed bezig. Op de weg kan hij serieus doortrekken en zowel met de koersfiets, cyclocrossfiets als mountainbike is hij niet makkelijk te volgen. Zeker niet met mijn conditie van de laatste weken.
Meer info op www.westhoekmountainbike.be
De argumenten die worden aangehaald voor mijn nominatie:
* De deelname aan Duchenne Heroes waarmee ik trachtte dit wat onder de aandacht van de mensen te brengen, maar ook de 720 km met 10.000 hoogtemeters.
* Het feit dat ik telkens op zoek ben (of was) naar nieuwe MTB-paadjes en deze in een MTB-route te integreren.
* En tot slot wat onterecht naar mijn aanvoelen, maar enfin ik citeer 'Trapt desnoods zijn fietskader in stukken om toch maar zijn vrouw te overtuigen voor het aankopen van een nieuwe mtb' einde citaat. Feit is wel dat ik een nieuwe MTB wou maar ongewild brak mijn kader op de toertocht van Poperinge. Noodgedwongen heb ik dan om kwart na zeven 's morgen het vrouwtje moeten wakker bellen om mij te komen halen.
De andere genomineerden verdienen zeker en vast ook de Flandrien titel. Bart Schapman, onze voorzitter, doet de club al jaren draaien en offert zich op om telkens als eerste terug te zijn.
En Rik Demey is op sportief vlak wel heel goed bezig. Op de weg kan hij serieus doortrekken en zowel met de koersfiets, cyclocrossfiets als mountainbike is hij niet makkelijk te volgen. Zeker niet met mijn conditie van de laatste weken.
Meer info op www.westhoekmountainbike.be
woensdag 18 januari 2012
De heuveltjes van Erika
Of ze nu verwijzen naar een dame van de bediening of die ene heuvel waarop Klerken gebouwd is weet ik niet. Vast staat in elk geval dat de toertocht in Klerken er niet meteen ééntje is waar ik naar uit kijk. Er zitten altijd enkele akkerstroken in en het is een lastig parcours. Het was ook hier dat ik drie jaar terug amper nog aan 14 km/u kon rijden op het asfalt, zo uitgeput was ik. Achteraf zou blijken dat mijn schildklier veel te traag werkte.
Maar goed zondagmorgen vertrok ik vrij vroeg richting Klerken. Omdat ik echt wel kamp met een grote trainingsachterstand besloot ik om nog wat extra km's af te malen. Eerst ging ik naar Boezinge om dan via Bikschote, Jonkershove naar Klerken te gaan.
Nog voor de toertocht moest beginnen stond ik al met 27 km's op de teller. Het was best druk daar en ook de Westhoekmountainbikeclub was bijzonder ruim aanwezig. Zou het te maken hebben gehad met de nominaties voor de Flandrien die in de namiddag plaats vonden?
De start was meteen een klein beetje klimmen en dalen in het dorp om dan via een onverharde strook bergop door een akker te rijden. Mijn hartslag ging meteen de hoogte in en ik koos ervoor mijn eigen tempo te rijden.
Ik hield de groep wel in het vizier maar het gaatje dichtrijden wou ik niet doen. Ik dacht dat ik als laatste reed maar in de verte zag ik nog een 4-tal Bolles opduiken. Het was fris maar gelukkig konden we ons verwarmen aan enkele mooie private passages door serres, weilanden,... Aan de bevoorrading in Houthulst zag ik de bende staan maar ik besloot door te rijden om geen kou te krijgen.
Helaas reed ik nog verkeerd (anderen gevolgd en niet naar pijltjes gekeken). De benen zaten vrij goed maar mijn hartslag bleef vrij hoog en er kwamen nu lange onverharde stroken aan. Ik denk dat we op 20km zeker 14 km offroad hadden.
Het had gevroren en hier en daar was het glad en dat heb ik geweten. In een flauwe bocht schoof mijn achterwiel weg en ik lag tegen dek. Het eerste moment had ik geen pijn maar hoe verder ik reed hoe meer pijn ik in mijn duim kreeg. Hoe langer de tocht duurde hoe moeilijker het werd om mijn stuur vast te houden.
Aan de tweede bevoorrading reed ik door maar de pijn werd ondraaglijk, zeker op de hobbelige stroken. En ja, ik beken; ik heb één onverharde strook overgelaten.
Op het einde werden we nog verrast met een jenevertje. In de zaal was het druk en dus snel een cola gedronken en met de fiets terug naar huis.
En zo stond ik terug thuis met 75 km op de teller.
En nu wordt het uitkijken naar de memorial Luc Coupillie van zondag beter gekend als Beerst-Duinkerke-Beerst. Zoek deze niet op de kalender, het is een gezamenlijke clubtocht door duinen en op het strand.
Maar goed zondagmorgen vertrok ik vrij vroeg richting Klerken. Omdat ik echt wel kamp met een grote trainingsachterstand besloot ik om nog wat extra km's af te malen. Eerst ging ik naar Boezinge om dan via Bikschote, Jonkershove naar Klerken te gaan.
Nog voor de toertocht moest beginnen stond ik al met 27 km's op de teller. Het was best druk daar en ook de Westhoekmountainbikeclub was bijzonder ruim aanwezig. Zou het te maken hebben gehad met de nominaties voor de Flandrien die in de namiddag plaats vonden?
De start was meteen een klein beetje klimmen en dalen in het dorp om dan via een onverharde strook bergop door een akker te rijden. Mijn hartslag ging meteen de hoogte in en ik koos ervoor mijn eigen tempo te rijden.
Ik hield de groep wel in het vizier maar het gaatje dichtrijden wou ik niet doen. Ik dacht dat ik als laatste reed maar in de verte zag ik nog een 4-tal Bolles opduiken. Het was fris maar gelukkig konden we ons verwarmen aan enkele mooie private passages door serres, weilanden,... Aan de bevoorrading in Houthulst zag ik de bende staan maar ik besloot door te rijden om geen kou te krijgen.
Helaas reed ik nog verkeerd (anderen gevolgd en niet naar pijltjes gekeken). De benen zaten vrij goed maar mijn hartslag bleef vrij hoog en er kwamen nu lange onverharde stroken aan. Ik denk dat we op 20km zeker 14 km offroad hadden.
Het had gevroren en hier en daar was het glad en dat heb ik geweten. In een flauwe bocht schoof mijn achterwiel weg en ik lag tegen dek. Het eerste moment had ik geen pijn maar hoe verder ik reed hoe meer pijn ik in mijn duim kreeg. Hoe langer de tocht duurde hoe moeilijker het werd om mijn stuur vast te houden.
Aan de tweede bevoorrading reed ik door maar de pijn werd ondraaglijk, zeker op de hobbelige stroken. En ja, ik beken; ik heb één onverharde strook overgelaten.
Op het einde werden we nog verrast met een jenevertje. In de zaal was het druk en dus snel een cola gedronken en met de fiets terug naar huis.
En zo stond ik terug thuis met 75 km op de teller.
En nu wordt het uitkijken naar de memorial Luc Coupillie van zondag beter gekend als Beerst-Duinkerke-Beerst. Zoek deze niet op de kalender, het is een gezamenlijke clubtocht door duinen en op het strand.
maandag 9 januari 2012
De eerste rit van het jaar
Mijn lichaam is niet in al te beste doen. Ik voel me nogal moe, heb wat last van de rug en de nek maar desalniettemin was het hoogtijd om vandaag, na een inactiviteit van zo'n 6 weken, terug op de fiets te kruipen.
Normaal was er een toertocht in Kemmel maar ik liet deze wijselijk aan mij voorbijgaan. De vele regen van de afgelopen en de fysieke conditie die onder nul staat zouden het een martelgang voor mij maken. Ik koos liever voor een lokale rit waar ik zelf mijn parcours, snelheid, moeilijkheid kon kiezen en aanpassen aan mijn conditie.
Uiteindelijk werd het een rit waarbij ik hoofdzakelijk in Langemark-Poelkapelle bleef. Waar ik aanvankelijk koos voor verharde paden reed ik op het einde van de rit toch een aantal onverharde stroken (met o.a. het bos van Houthulst dat er al bij al vrij goed bijlag). Maar toch was het afzien en bij de minste inspanning ging de hartslag de hoogte in naar 180.
Met 64 km en een vrij laag gemiddelde van bijna 23 km/u is er nog veel werk aan de winkel.
Normaal was er een toertocht in Kemmel maar ik liet deze wijselijk aan mij voorbijgaan. De vele regen van de afgelopen en de fysieke conditie die onder nul staat zouden het een martelgang voor mij maken. Ik koos liever voor een lokale rit waar ik zelf mijn parcours, snelheid, moeilijkheid kon kiezen en aanpassen aan mijn conditie.
Uiteindelijk werd het een rit waarbij ik hoofdzakelijk in Langemark-Poelkapelle bleef. Waar ik aanvankelijk koos voor verharde paden reed ik op het einde van de rit toch een aantal onverharde stroken (met o.a. het bos van Houthulst dat er al bij al vrij goed bijlag). Maar toch was het afzien en bij de minste inspanning ging de hartslag de hoogte in naar 180.
Met 64 km en een vrij laag gemiddelde van bijna 23 km/u is er nog veel werk aan de winkel.
Abonneren op:
Posts (Atom)