Waar is de lente?

Ja een mens zou het zich beginnen afvragen. Vorig jaar lagen we allemaal te zonnebaden en hadden we al een kleurtje. Dit jaar is het heel wat minder. Vanavond ben ik voor de eerste keer met de korte broek gaan trainen en het was nog maar kantje boordje. Het trainen op een deftige manier lijkt me maar niet te lukken. En ook al wil ik inplannen om te gaan biken, telkens komt er wel iets tussen. Het klinkt misschien raar maar ik mag al bij al blij zijn dat er dit jaar voor mij geen Duchenne Heroes inzit. het kriebelt enorm om mee te doen en de fondsen te verzamelen voor Duchenne maar er is dit voorjaar echt nul,nul tijd voor. En dan heb ik het nog niet over de trainingsuren. Het zal helaas pas in 2013 zijn. Zondag zou ik normaal gezien een stevige training doen op een toertocht in Diksmuide maar helaas besliste een verstrooide autobestuurder daar op zaterdag anders over. Hij kwam op het fietspad gereden en ik ben noodgedwongen van het fietspad moeten rijden, de gracht in. De schade aan mijzelf bleef vrij beperkt maar de fiets was goed gehavend. Gescheurde buitenband, spaak gebroken, velg beschadigd, derailleur in wiel,... De fiets nog tijdig herstellen zat er helaas niet meer in. En dus bleef ik zondag gezellig thuis. De training van deze avond is me bijzonder zwaar bevallen. Er stond een verschrikkelijke wind en we hadden die van bij de start al op kop. Het zat niet goed bij en dat voelde ik meteen. Slechte benen, heel hoge hartslag. Na drie km al moest ik lossen. Het peloton liet me achter en ik zag hen niet meer terug. Gelukkig lieten nog twee andere zielen zich uitzakken en zo konden we verder. Via de Blankaart, die ik liever vermijd bij zoveel wind, ging het naar Merkem en het Ieperleekanaal. Het bleef stoempen en we haalden maar 20 km/u. We waren blij toen we aan het Ieperleekanaal kwamen en we even beschut waren van de wind. Via een single track naar Boezinge en dan richting Langemark. De hartslag bleef veel te hoog maar het tempo moest erin blijven, wilden we voor donker terug zijn. Een lekke band bij een ploeggenoot besliste hier anders over. Via Bikschote, Madonna en Jonkershove kregen we de wind in de rug. Tegen 34 km/u hoefden we nauwelijks te trappen. Maar mijn vat liep leeg en na Klerken was het helemaal af. Uiteindelijk aangekomen in Beerst met 23 gem. en 53 km in de benen. Dank aan de ploegmakkers om mij op te wachten. Het wordt nog een lange weg om terug op niveau te zijn.

Back on track

Het is alweer een tijd geleden dat ik nog een bericht kon posten maar de voorjaarsklassiekers hebben ook op mij een invloed. Eerst uitgenodigd op Gent-Wevelgem, de week daarna voor de Ronde van Vlaanderen. Ja meteen al twee zondagen dat biken er niet in zat.
Gelukkig kon ik enkele keren trainen en ik koos heel bewust voor rustige trainingen. Afgelopen week een toertocht gedaan in Langemark. Eentje om snel te vergeten, heel veel verhard. Maar goed, we mogen nog altijd blij zijn dat er mensen zij die een tocht willen organiseren. En toegegeven Langemark is nu ook niet het mountainbike mekka.
Gisteren sloot ik na lange afwezigheid nog eens bij de clubleden voor een tocht. Benieuwd hoe het zou zijn met mijn niveau. Ik had me in elk geval voorgenomen om de hartslag onder controle te houden en was gerust bereid om te lossen.
We stonden slechts met zes aan het clublokaal om 8u30. Eerst nog even kijken of de voorzitter al wakker was. Daarna ging het via de broeken van Esen richting Steenstraat. Het was vandaag Parijs-Roubaix en dus moesten we wel kasseien doen. Normaal gezien moet ik altijd lossen op de kasseien maar dit keer was dit niet nodig.
Niet dat ik zo sterk was, maar het tempo lag niet al te hoog. We klommen naar Klerken en gingen via de klassieke onverharde wegen richting Madonna. Net voor we de spoorweg wilden opdraaien had ik nog een verrassing voor de clubleden. Een strook onverhard met grote keien waar je even goed kan afzien. Via Langemark ging het naar het kanaal van Boezinge en dan kwamen we stilaan iets meer op dreef.
Aan 32-33 tot aan de Drie grachten en dan een onverharde strook naar Merkem waar het even snel bleef gaan.
Voor het eerst zat ik à bloc maar ik was nauwelijks tien meter gelost. Via een fantastische kerkwegel rond de Blankaart keerden we terug richting Diksmuide. De laatste km's trok ik nog even door tot 37 km/u en dan besloot ik om de laatste kilometer rustig uit te bollen.
Volgend weekend zal het zoeken worden naar een gaatje om te biken. Vrijdag bbq, zaterdag bbq en zondagmiddag doen we dat allemaal nog eens fijntjes over.