donderdag 25 september 2014

Ardennenoffensief

Op voorstel van Jeroen Hansens en Eline Kino trokken we halfweg september voor het eerst naar Transinne op Ardennenoffensief.  We logeerden in een dortoir, voorzien op verenigingen.

Op vrijdag kwamen we allen in verspreide slagorde aan in het logies.  Sommigen hadden onderweg al kunnen genieten van een aperitiefje in de auto, anderen moesten wachten tot bij aankomst.  Het weer was schitterend: zon en windstil en bovendien had het de weken vooraf amper geregend.

Met 20 waren we voor het weekend en het beloofde gezellig te worden. Al meteen bij het aperitief op vrijdagavond zat de sfeer er goed in.  Om 21u was het tijd voor het avondmaal.  Een stevige portie pasta met zalm en spinazie.  Krachtvoer voor een mountainbiker.
Steven D. moest even wachten op het eten maar dat mocht de sfeer niet beletten. Rond middernacht was het bedtijd.  En dat beloofde wat te worden.  Wie zou als eerste snurken? We sliepen immers met een 12-tal in een slaapzaal. 

Al bij al viel het nog goed mee en zo kon iedereen fris en monter op zaterdag, en na een stevig ontbijt, vertrekken. 
De tracks waren op de GPS geïnstalleerd maar de Garmin navigators reden de rit blijkbaar omgekeerd en zo kregen de mio gebruikers telkens de melding dat we moesten omkeren. Maar goed, we begonnen meteen met een stevige klim op het asfalt. Ideaal om op te warmen.
Daarna doken we vrij snel het bos in om er pas helemaal op het einde van de rit terug uit te komen.

De voorzitter moest omwille van zijn ernstige verkoudheid vrij snel de brui aan geven en koos voor rustiger rit op de weg.  Franky V. hield even vol maar de Limoncello zorgde er toch voor dat het niet super ging.
We reden in dalende lijn en kwamen algauw aan de oevers van de Lesse terecht.  Het kwam mij hier en daar bekend voor van vroegere ritten.

Na de Lesse volgde een lange maar vrij rustige klim aan 5 à 6%.  Uiteindelijk kwamen we aan een afdaling met vrij grote stenen terug naar de Lesse. Daarna ging het via de dorpjes Lesse en Our terug het bos in.  Niettegenstaande we vrij laag bleven was het af en toe toch eens klimmen en dat afgewisseld met een wortelpassage langs de rivier. We reden eigenlijk nooit ver weg van ons logement maar toch was het genieten van begin tot einde. We kwamen in het boekendorp Redu en klommen daarna terug het dal uit en via het bos terug naar ons logement.

Na het middagmaal wachtte ons een iets steviger tocht van een goede 50 km.   De eerste kilometers gingen in dalende lijn via een stukje asfalt en bospaden.  Even reden we naast de autosnelweg maar algauw doken we definitief de bossen in tot op het einde van onze rit. We reden langs enkele kweekvijvers en daarna begon een steile asfaltklim.  Helaas waren we verkeerd en moesten we terug naar beneden.
Meteen daarna moesten we in een single track naar boven klimmen.  Het pad lag bezaaid met stenen en dat zal Rik geweten hebben.  Zijn voorwiel stuiterde op een steen en Rik maakte een tuimelperte.  Gelukkig zonder erg.
We reden nu aan de rand van Mirwart en kwamen in een iets opener landschap. We hadden een lange klim van een 4-tal km voor de boeg met pieken tot 11%.  Goed te doen. Hier en daar een mooi uitkijkpunt.  In de afdaling viel Patrick Vdb plat.  De lekke band was de gelegenheid voor de dames om rustig verder te rijden.  Onder het motto ze halen ons straks toch wel weer in, naast de dames volgden nog een 4-tal anderen.  In Mirwart moesten we aan het kasteel een smalle single track induiken. Het kasteel van Mirwart ligt bij St. Hubert, niet ver verwijderd van Jemeppe. Het is gebouwd op de top van een stevige rotsheuvel in de Belgische Ardennen en kent een rijke en rumoerige geschiedenis die al in de 10e eeuw begint. Het heeft regelmatig onderdak geboden aan de latere leider van de Eerste Kruistocht, Godfried van Bouillon. (1060-1100), die in Jeruzalem de dood vond. Na de Middeleeuwen krijgt het kasteel van Mirwart zijn huidige romatische vorm, bekroond met een grote verbouwing in 1710.  Momenteel is het wat vervallen, maar het wordt volledig gerestaureerd en omgebouwd tot een hotel.  Misschien een idee voor een toekomstig clubweekend?
De single track was moeilijk te vinden, maar wat volgde was een mooie afdaling met enkele heel korte haarspeldbochten.  Sommige waren zo nauw dat ze nauwelijks in een keer te nemen waren en bovendien loerde naast ons de afgrond. Het was uitkijken tot aan de rivier.

Daarna volgde de langste klim van de dag.  Een 5-tal km aan 6 à 7% onverhard. Eerst langs een rivier daarna onverhard een bos in. Voor enkelen was het even doorbijten, maar dat het mooi was, dat was duidelijk. Even kwamen we in een open heidegebied midden het bos.

Daarna volgde een afdaling en werden we geconfronteerd met een gesloten hekken. De route was echter langs daar en dus openden we het hek. We deden dit ook keurig terug dicht en zorgden nog voor enkele extra takken zodat de poort goed dicht bleef voor de achterkomers. 
We kwamen nog een tweede poort tegen, maar konden deze niet barricaderen omwille van enkele wandelaars. Jammer!

We zaten nu echt diep in de bossen en reden langs paden die nauwelijks bereden werden.  Daarna moesten we langs een single track langs het spoor en langs de andere kant terug.  We zouden nu vast en zeker de anderen tegen komen. Maar toch niet.

Plots kregen we op een 50-tal meter voor ons een everzwijn te zien, midden op ons pad. Het was even wachten of er nog evers in de omtrek waren, maar gelukkig geen andere te zien en zo konden we verder rijden.  Bij sommigen werd het knap lastig maar we bleven verder ons tempo rijden. 
Een laatste klimmetje en nog even genieten van enkele Galloway-runderen en we kwamen via de open vlakte terug in Transinne.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten