maandag 19 januari 2015

De heuveltjes van Erika

Het wordt stilaan een klassieker, de heuveltjes van Erika in Klerken, midden januari.  Traditioneel heb ik dan telkens een dip wanneer het op mijn fysieke conditie aankomt.  Nog nooit heb ik deze tocht gereden zonder uitgeput aan de finish te komen. De toch ligt mij nu eenmaal niet.  En toch ga ik er elk jaar naar toe.  Uit sympathie voor de club, omdat het dicht bij is en omdat er elke keer wel iets speciaal te beleven valt.

Gisteren was het dan zover en vertrok ik thuis met een propere mountainbike in de lichte regen naar Klerken met de wind in de rug. Na de inschrijving vertrokken we vanop het dorp op de heuvel voor een eerste onverhard.  Meteen was het duidelijk dat dit geen droog ritje zou worden. De regen van de afgelopen nacht maakte dat het parcours er bijzonder glad bij lag.
Al meteen in de eerste onverharde strook lag ik tegen dek en moest ik achtervolgen op groep. Een spurtje en even voor de Steenstraat, een lange kasseistrook, was ik weer mee.

Kasseien en bergaf rijden dat ging vlot en ik nam de kop over, daarna zou ik mij terug weg steken. Wat volgde was een vrij lange strook asfalt tegen de wind richting Zarren. Daarna volgde een klim op asfalt. Ik wist al dat het bijten zou worden om aan te klampen want het tempo lag toch vrij hoog.  Het lukte maar eenmaal boven moesten we rechts een onverharde dreef in en mijn achterwiel glipte weg. Ik kon nog net corrigeren maar de vogels waren gaan vliegen.  We moesten nu door een drassige weide bergaf en daarna terug naar boven. Er waren twee opties: ofwel keihard rijden om het gat te dichten ofwel op eigen tempo verder rijden en mij niet opblazen.  Ik opteerde voor het tweede en zag hen steeds voor mij uit rijden en de kloof werd zelfs kleiner.
In Houthulst doken we een lange smerige onverharde dreef in.  Net toen ik een jongetje wou inhalen, besliste deze om van spoor te veranderen. Ik moest in de remmen en uitwijken. Gevolg opnieuw tegen dek.

Toen ik aan de eerste bevoorrading kwam, wou ik niet langs stoppen om geen koud te krijgen.  Snel een drankje en dan terug verder. Na het centrum van Houthulst moesten we via een drassige weide naar het bos van Houthulst.  De ketting begon wat tegen te pruttelen maar schakelen lukte nog vrij aardig. Ondertussen was Patrick C. komen aansluiten en draaiden we een lange onverharde strook in. Eerst stenen en daarna een prive bos in.  Ik wist dat ik hier moest zien om mee te zijn want even verder was inhalen bijna onmogelijk. Helaas! Een steentje zat vast in mijn derailleurwieltje en zo moest ik aan de kant.
De andere clubleden reden voorbij en opnieuw zat ik alleen.  Ik zou er alles aan doen om hen in te halen in de lange onverharde strook en gooide het gashendel helemaal open.  Ze waren echter vrij ver voor en het duurde tot de tweede bevoorrading eer ik hen terug zag.

Na de bevoorrading werd snel doorgereden en ik moest toch even bekomen en hen laten gaan.  Op het crossparcours in Houthulst zou ik terug volle bak rijden om de kloof te dichten. Ik werd echter even op gehouden door iemand die voor mij viel en het was pas bij het uitrijden van Houthulst richting de klim van Klerken dat ik de anderen terug zag rijden.  Ik kwam tot op 20 m maar kreeg het gaatje niet gedicht.
Na een passage door een serre en glibberige afdaling kregen we een jenever aan de Vredesmolen. Ik had Koen B. en Patrick C. terug ingehaald.  Nog drie km en een lastige strook.
In die lange strook leek ik maar geen grip te krijgen en vond ik niet het juiste spoor. Opnieuw moest ik eraf en ik besloot om rustig uit te bollen.

Het was ijskoud en het regende nu vrij hard door.  Helemaal onder de modder en nat was het tijd voor après. Dit had ik beter niet gedaan. De terugweg met wind op kop in de regen waren heel lastig.  En ik had het ook bijzonder koud.  Thuis gekomen kon ik amper mijn overtrekschoenen nog uitdoen van de verkleumde vingers.
Maar al bij al genoten van de leuke tocht.

Volgende week toertocht in Moorslede, hopelijk met beter weer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten