zondag 1 februari 2015

Beerst-Duinkerke-Beerst

Of ook wel de 'memorial Luc Coupillie' genoemd.  Ja het zal heel veel mensen wellicht niets zeggen maar binnen de Westhoekmountainbikeclub is dit een jaarlijkse vaste afspraak en een klassieker.
Op deze rit staan we even stil bij alle clubleden die in het afgelopen jaar gevallen waren en zich hierbij blesseerden.  We doen dit omdat ettelijke jaren terug een clublid hier over een golfbreker zijn schouder brak.
Gelukkig viel de schade binnen de club vorig jaar goed mee.

Beerst-Duinkerke-Beerst is er voor de doorbijters. Er is ook een versie waarbij kan gestart worden in Koksijde. Zo kan er achteraf gedoucht worden en is er tijd voor een apres.

De weersomstandigheden van deze editie waren vrij somber. Er stond een beetje wind en het regende lichtjes. Eenmaal aangekomen aan zee was die lichte wind al een heuse stormwind te noemen die blaasde uit het zuidwesten.  Toevallig de richting die wij uit moesten.

Na de start aan de sporthal van Koksijde ging het vrij makkelijk naar de zeedijk.  Van zodra we echter op de dijk kwamen werden we als het ware weggeblazen.  Waarnemingen spraken van 7-8 Beaufort. We doken het strand op en begonnen aan een calvarietocht richting het Franse Dunkerque.  We hadden bijkomend nog het nadeel dat het net hoog water was en dus konden we niet geheel op het harde zand rijden. Al vrij snel splitste de groep in twee. Ik liet mij uitzakken om enkele clubleden uit de wind te zetten. 
Het was keihard beuken aan een snelheid van 17-18km/u en dit met een hartslag die constant rond de 165 slagen per minuut ging.
We hadden het strand voor ons alleen, maar wie komt met zo'n weer ook buiten op het strand.  Ter hoogte van De Panne liet Steven zich uitzakken en ook Peter V. reed mee in het groepje. Zo waren we al met 3 om beurtelings kop te doen.
Elke keer ik op de kop kwam ging de hartslag hoog en trapte ik op mijn adem. Mijn afwisselbeurten waren dan ook vrij kort.  In Bray Dunes besloten we om continu rond te draaien maar ik ging vrij rap in het rood en moest enkele beurten overslaan.
Toen we enkele kilometers verder terug op de Zeedijk waren voelden we pas echt hoe hard de wind aan het blazen was.
We reden nu via duinpaadjes naar de vroegere spoorweg die De Panne met Dunkerque verbond. Tussen doornen en over die grote spoorkeien langs een pad van een nog geen meter breed.   Ter hoogte van Leffrinckoucke doken we de Dune Dewulf in. Een mooi aangelegd pad, waar we blijkbaar wel mochten fietsen en terug naar het strand.  Dat bleek een heel slecht idee want het was vloed en we zakten heel diep weg in het zand.  Terug naar de dijk en via de duinen terug naar het spoor.

Even was er discussie of we nu wel of niet die duinen in mochten.  Er bleek echter te staan dat we niet met een motor door mochten en zo kozen we voor een lang duinenpad. Op en neer in het zand, bochten nemen en uiteraard af en toe eens te voet.  Op een kort steil klimmetje viel ik twee meter voor de top stil.  Toen ik uit mijn klikpedaal wou klikken viel ik om.  De fiets haakte nog aan mijn schoenen en ik raakte er amper uit.
Ik had mij voorgenomen om als laatste te fietsen en zo was ik even op achterstand. 
We kwamen terug uit aan het spoor en tussen de bramen door ging het naar Le Perroquet.  En ja het moest er van komen, lekke band voor iemand.

Erik en ikzelf reden rustig verder naar Koksijde.  Het was al vrij laat en dus keerden we langs de weg terug. Zo was er nog tijd voor een drankje.  Uiteindelijk hadden we maar 39km gereden aan een gemiddelde van 15,5km/u. De harde stormwind op de kop op het strand en de vele paadjes zorgden voor dit lage gemiddelde. Maar we hadden er weer een leuke voormiddag op zitten.
Op naar de volgende.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten