zondag 18 oktober 2015

Cross-duathlon Armentières

We schrijven 17 oktober 2015, een grijze zaterdagmorgen en bij het ontwaken gaan de hemelsluizen helemaal open.  Net nu ik voor de allereerste keer deelneem aan een cross-duathlon.

Eerder toevallig kreeg ik een goede twee weken eerder een reclame mail  in mijn inbox. Normaal gezien gaan deze quasi rechtstreeks naar de prullenbak maar nu klikte ik even door.

In Armentières wordt voor de 10de maal een cross-duathlon georganiseerd onder de naam Testathlon.  Het lijkt me wel wat om hier voor de allereerste keer aan deel te nemen.
Ik speelde al langer met de idee om aan een cross-duathlon deel te nemen maar gezien mijn lichaamsbouw en een conditie die we nu ook niet op topniveau kunnen noemen is het niet evident om een duathlon te vinden op mijn maat.  Deelnemen aan een competitie waar pakweg de laatste finisher aan 13 km/u gemiddeld loopt en mountainbiket aan pakweg 24km/u gemiddeld vind ik persoonlijk toch een té hoog niveau om er zelf aan deel te nemen en met een goed gevoel te finishen.

De Testathlon echter lijkt me op het lijf geschreven.  Uit ervaringen met toertochten in Frankrijk weet ik dat het er meestal gemoedelijk aan toe gaat.  Ook het tempo en de techniek van Franse mountainbikers (waarmee ik absoluut niet wil veralgemenen) is niet altijd top.  Bovendien zegt de organisatie dat de Testathlon geen competitie is.  Maar op fora en dergelijke lees je dat er wel degelijk strijd wordt geleverd, zeker op de lange afstand, en dat er aan de finish iemand zegt als hoeveelste je over de meet komt.

Dus besloot ik maar om mij in te schrijven. Meteen ook eens leuk om in een andere streek te mountainbiken. Helaas ging het parcours naar ons welbekende Heuvelland.

Door mijn late beslissing om deel te nemen was er maar twee weken de tijd om me hier op voor te bereiden. Ok, ik rij wekelijks wel mijn toertocht en gaan af en toe eens lopen (à rato van 1X per maand) maar de twee samen doen, dat was vrij nieuw.

Op het programma stond 7km lopen (bleken er 7,4km te zijn), 50km mountainbiken en 200m lopen door water op kniehoogte als afsluiter.

De vrijdag ging ik mijn startnummer ophalen en keek ik meteen al waar ik mij goed kon parkeren en zocht ik mijn plaatsje in de wisselzone.  Het spaarde me voor morgen al een hoop minder zoekwerk.
De zaterdagmorgen toen ik arriveerde was de sfeer zoals ik me ze helemaal had voorgesteld op zijn Frans.  Mensen die arriveerden met pruiken, vikinghelmen, een fietshelm met daarop een teddybeer groter dan hun hoofd, aftandse fietsen,... maar ook heel veel mensen waarvan je zag dat ze niet aan hun proefstuk toe waren.

Onder impuls van een of andere knappe Franse charmezangeres werden de deelnemers 'en groupe' opgewarmd.  Zelf liep ik wat warm weg van het gedoe en de drukte.  De start zou stipt om 10u00 gegeven worden, maar het liep 'à l'aise'.  Om 10u00 nog een briefing en de melding dat de laatste looppassage door het water niet kon doorgaan. Het niveau was te laag en er zaten schadelijke bacteriën in.  Geen nood ze hadden gezorgd voor een alternatief -> 600m door het mulle zand. Uiteindelijk konden we een goede vijf minuten later dan gepland met 500 starten aan de lange afstand.  De deelnemers aan de korte afstand zouden 1 uur later starten.

2 rondjes lopen in een mooi park rond een grote vijver.  Ik stond vrij ver achteraan en werd behoorlijk opgehouden en in de eerste honderden meters enkele keren tot wandelen gedwongen. Dju ik zat te ver achteraan. Het loopniveau van die Fransen was dan toch niet bij iedereen zo goed.  Na pakweg anderhalve km voelde ik plots een prikkend gevoel in de kuit.  Bleek dat ik een braamtak mee sleepte en deze zat vast van aan mijn schoen, via mijn kuit tot aan mijn broek.  Noodgedwongen een korte stop dus en mij dan terug op gang trekken.  Het gevoel was goed, enkel die twee heel korte klimmetjes deden me even naar adem happen.

Na 2km zag ik in een wijde bocht rond de vijver het hele pak lopen.  Zelf zat ik in een groot peloton waar het continu uitkijken was om niet op iemand zijn hielen te stampen. Voor ik het goed en wel besefte kwam ik al terug aan de start, klaar voor rondje 2.  Het loopparcours lag er in momenten modderig en glad bij.  Meerdere keren schoof ik even weg en ik besloot het pad te verlaten en in de graskant verder te lopen.  Naar het einde van de ronde toe stoven mij plots heel wat deelnemers voorbij.  Het leek wel alsof ik gedubbeld was maar niets was minder waar.  Het waren lopers die er een spurt uithaalden.  Ik behield mijn eigen tempo en kon wellicht ook wat sneller, maar wou niet forceren.  Het mountainbiken zou bijzonder zwaar worden.

Na 36 min kwam ik in de wisselzone.  Strenge controles hier zodat je met je borstnummer wel degelijk de juiste fiets mee nam. Ik stond vrij ver in de wisselzone en moest extra meters doen.  Snel de helm op, overjasje aan, andere schoenen en weg voor 50km mountainbike.

Bij het verlaten van de wisselzone riep iemand dat er 250 gepasseerd waren.  Het lopen was dan toch vrij goed gegaan en ik zat midden in het pak.  Mijn benen op de bike voelden bijzonder goed en ik legde er meteen de pees op.  De ene na de andere deelnemer haalde ik in.

Een iemand wou mij losrijden maar ik kroop keurig in zijn wiel.  Na één kilometer echter ging hij aan de kant en ik zag hem niet meer terug.  Ook dat is typisch Frans: een spurtje trekken en dan helemaal stil vallen.
We kwamen aan de eerste onverharde strook.  Benieuwd hoe het parcours er bij zou liggen en of de bandendruk wel goed was.

Het was continu glijden op een dun laagje slijk en op een paadje met een spoor dat bij momenten niet veel breder was dan een banddikte.  In die eerste strook zag ik zeker 6 bikers vallen, de andere gleden en stonden meer met voet aan de grond dan dat ze reden.  Nochthans kon ik vlot door rijden. De bandendruk was dus dik OK.  Vraag me geen snelheid want ik reed zonder kilometerteller.  Maar ik voelde dat het tempo vrij hoog lag.

Continu was ik bezig mezelf te dwingen om te doseren. Ik voelde dat ik ruim overschot had maar indachtig zijnde wat nog zou komen en uit vrees voor die man met de hamer, leek me dat de beste keuze.  Al gaf het wel moed dat ik zoveel deelnemers inhaalde.  Ik had me voor de start voorgenomen elke mountainbiker te tellen die ik zou inhalen.  Na pakweg 10km waren dat er al zo'n 50.  Heel goed voor de moral.  Uiteindelijk haalden me over de ganse rit slechts 2 bikers in.

Het parcours ging naar het Heuvelland en de eerste klim richting Nieuwkerke was best wel pittig.  Stenen, modder en diepe sporen.  Daarna was het vrij vlak maar de onverharde paden hier liggen er bij regenweer altijd bijzonder zwaar bij.  En dit was nu ook niet anders.  Een strook was echt ploeteren en even moesten we van de fiets. De modder vloog rond de oren en daar waar we in het begin nog plassen ontweken reden de meesten er nu toch al door.
Net voor Dranouter was er een eerste bevoorrading.  De meesten hielden halt maar ik reed zonder stoppen door.  Eten en drinken kon ik op de fiets ook wel doen. En dat zou ik best doen voor we de vrij gevaarlijke afdaling naar het Eeuwenhout deden.
Voor de niet-kenners. Het is een breed pad met heel veel ruwe stenen die uitsteken, waar het behoorlijk glad is en dus de nodige concentratie vraagt.

Het wordt nu al iets rustiger op het parcours en de deelnemers raken steeds meer gescheiden. Ik haal anderen dan ook minder frequent. We duiken even terug Frankrijk in om dan via de Guesne Straete een lange klim vals plat op het asfalt af te werken.
Daarna gaat het bergaf en dan beginnen we de klim via de Schomminkelstraat naar de Rodeberg.  De Douvevallei ligt er heel zwaar bij.
Het klimmen in een glibberige modderpartij jaagt de hartslag in het rood.  Tot overmaat van ramp wil mijn derailleur niet schakelen naar het kleinste tandwiel vooraan en moet ik alle kracht zetten om niet stil te vallen.
Terug op het asfalt weer een typisch beeld.  Deelnemers die gewoon even stoppen om op adem te komen.  Ik zal wel op adem komen in de afdaling richting Westouter.  Via het Hellegat beklimmen we algauw de Rodeberg tot aan de Kosmos.
Tijd om nog eens in het rood te gaan en weer een tiental anderen in te halen.  Parcourskennis lijkt hier wel een voordeel want in de afdaling rij ik een peletonnetje er helemaal af.

Op nu naar de Kemmelberg. De laatste noemenswaardige klim van de dag na 32km.  Daarna is het bergaf en vrij vlak en dus besluit ik om alles eruit te persen wat ik in me heb.
Het eerste gedeelte is onverhard tot aan het Franse monument en ik moet al naar adem happen wanneer ik daar ben. Nu nog een goede 150m op de steilste kant van de kasseitjes (23%) en ik ben boven.  Er staat veel volk op de top en het heeft me vleugels om vol aan te gaan. Zo snel en met zo veel versnellingen op overschot reed ik hier nog nooit naar boven.
Eenmaal boven moest ik toch even bekomen, maar stilstaan stond niet in mijn woordenboek.

Ondertussen merkte ik op dat mijn zadelpen enkele cm was gezakt. Zou ik stoppen en deze terug verhogen of verder rijden? Ik koos voor het laatste en zou nog wel zien. Snel nog een gelletje en dan een onverharde smerige klim naar Nieuwkerke.

Hier sloten de mountainbikers van de kleine afstand aan, die dan zo'n 10km hadden gereden.  Vrij vervelend was het, want het was plots heel druk en bovendien waren het dan ook nog de tragere deelnemers die we inhaalden.  Met alle respect voor hen en hun deelname maar vanaf nu was het niet enkel de modder die de nodige concentratie vergde maar ook het laveren tussen de deelnemers.  Van links naar rechts gingen ze, de ene na de andere valpartij voor mij, plots midden het pad stoppen en wandelen of achterom kijken.  Constant moest ik roepen waar ik zou passeren.

En dan waren er nog enkelingen die me even opnieuw wilden passeren.  Voor hen een spurt van 300m om dan plots voor mij de pedalen stil te houden.  Och, who cares, het is ook zoiets typisch Frans. We kwamen aan de tweede bevoorrading maar ook hier stopte ik niet. 

De laatste onverharde stroken in de omgeving van Ploegsteert waren nu niet meer aan te zien.  Kapot gereden, plassen, stenen en heel veel modder.  Ik haalde nu enorm veel deelnemers in.  Constant kijkend of ik een rugnummer boven de 1000 zag om te weten of ik iemand van de grote afstand inhaalde.

Mijn zadel was ondertussen zeker 6 cm gezakt en dat begon ik aan mijn benen te voelen.  Maar de meet was in zicht en ik trok alle registers een laatste keer open.  Op het asfalt wou iemand mij volgen tot hij me plots riep of ik het normaal vond dat ik veertig km/u reed.  Tuurlijk, zei ik hem en ik trok nog even harder door. Wist hij veel dat ik serieus in het rood aan het rijden was.

We reden het park binnen waar nu heel veel volk stond.  Luid aangemoedigd kwam ik de wisselzone binnen.  Door het vele volk kon ik de klok vanuit die positie niet zien.  Geen idee dus of ik goed gereden had. Dat werd  echter vrij snel duidelijk in de wisselzone waar er opmerkelijk weinig mountainbikes stonden.

Snel de loopschoenen aan, het jasje open en snel die laatste 800m lopen.  Dat snel, zat er echter niet meer in.  Een klimmetje in het gras van drie keer niets sloeg in mijn kuiten.  Man, wat deed dat zeer.  De afdaling naar het strand was evenmin een lachertje.  Mijn bovenbenen sloegen in de kramp.  En dan het mulle zand in.  Ik raakte amper nog vooruit maar de finish was in zicht, enkel nog die rotte bergop in het mulle zand. Het was hoop en al een hoogteverschil van een tweetal overwinnen maar het leek wel alsof ik de Ventoux aan het oplopen was.  De pijn in de benen was verschrikkelijk maar nog maar 100 m.  Ik zag de klok tikken op 3u00'30''. Meteen courage om nog een laatste keer alles te geven om toch onder die ene minuut te raken.  En jawel hoor na 3u00'58" strompelde ik over de meet. Vooraf had ik gehoopt onder de drie uur te finishen maar door de felle regen van afgelopen nacht wist ik dat dit quasi onhaalbaar was.

Ik stond te beven op mijn benen, maar had het gehaald.  Meteen dacht ik waar ik die 58 seconden had kunnen uitwinnen.  Iets teveel gedoseerd in het begin? te ver achteraan gestart bij het lopen, de afdalingen te voorzichtig aangepakt? Had ik mijn zadel toch terug hoger moeten zetten?
Wat me echter het meest verwonderde was mijn plaats die me werd ingefluisterd.  "Vous-êtes 72ième pour l'epreuve longue". Man wie had dat gedacht?  Ik had wel heel veel mountainbikers ingehaald (182 om precies te zijn) maar dat ik zo veel vooraan zou eindigen had ik niet kunnen denken.

Mijn eerste cross-duathlon was een feit en smaakt absoluut naar meer, toch zeker op dergelijk niveau. Moe maar tevreden ging ik snel terug naar huis.  De barbecue met frietjes mocht dan nog zo lekker ruiken, ik kon er aan weerstaan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten