Zaterdagavond nam ik deel aan de quiz tvv Duchenne Heroes georganiseerd door mede deelnemer Ignace Depouvre. Zaal OC Den Tap zat goed gevuld en het was een succes. Het doel van onze ploeg was om niet als laatste te eindigen en daar zijn we ook in geslaagd. We konden toch nog drie ploegjes achter ons houden.
Na een veel te korte nacht (4u geslapen) was het tijd voor de raid Paris-Roubaix. Een mountainbiketocht van 120 km met kasseien, veel onverhard en een klein beetje asfalt. Iets later dan gepland stonden we aan de start vlak voor het bos van Wallers-Arenberg. Met 18 clubleden ging het direct naar de beruchte kasseistrook. Via bospaden, enkele singletracks en grasstroken kwamen we aan de Pavé Bernard Hinault. Na 20 km kwamen we aan de eerste bevoorrading en we hadden nog maar een kleine kilometer asfalt gezien.
Na de eerste bevoorrading werd het tempo opgedreven en reden we constant rond de 30 per uur. Aan de tweede bevoorrading splitste de groep zich op en we bleven nog met een 10-tal over. Het was constant geconcentreerd blijven om stenen, putten en zwalpende Franse mountainbikers te ontwijken.
Ter hoogte van Mons en Pevele bleek plots dat er wel 50 andere mountainbikers zich in ons zog hadden genesteld. Het kwam ons dus wel goed uit dat we even moesten stoppen voor een technisch mankement.
Aan de derde bevoorrading (net over halfweg) werden we echt wel goed gesoigneerd met boterhammen, koeken van alle slag en soort, drankjes, koffie,... Op naar bevoorrading 4 en dat duurde wel even. Na 97 km kwamen we aan de laatste stop. De benen voelden al niet zo fris meer aan, maar ik had nog overschot.
Uiteindelijk kwamen we aan de beruchte Carrefour de l'arbre. Het lijkt wel of ze express die kasseien gewoon met de camion hebben uitgekieperd en zo laten liggen.
Uit de wielerwedstrijd weet ik dat Carrefour de l'arbre niet zo ver meer is naar de meet. De mountainbikerit echter, koos niet voor het kortste pad.
Meteen na de Carrefour een onverharde strook met stenen en een harde wind pal op de neus en het ging nog heel lichtjes bergop ook. Het was duwen en stappen maar we probeerden toch het tempo erin te houden. Uiteindelijk reden we Roubaix binnen. Toch wel een speciaal gevoel als je die piste oprijdt. De toeschouwers moedigden iedereen aan en na het obligate rondje kwamen we met net geen 129 km aan de aankomst met een gemiddelde snelheid van iets meer dan 24km/u. Niet slecht gereden want we hebben nog 20km asfalt gezien.
Al even legendarisch zijn uiteraard de historische douches. Elk douchehokje is voorzien van de naam van een winnaar van Paris Roubaix. EN bij wie anders dan bij het hokje van Mr. Paris-Roubaix kon ik mij douchen.
Dank aan de vier vrijwilligers die instonden voor het vervoer naar Wallers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten