de lente in zicht

Afgelopen zaterdag konden we de eerste sporen van de lente terug vinden. Ik hoorde de vogels fluiten, je rook de lente, het was zonnig en vrij warm. Een mense zou er op den duur poëtisch van worden.
Zondagmorgen sloot ik, na alweer twee weken inactiviteit, aan met de clubleden voor de toertocht in Koksijde. Deze had ik nog nooit eerder gereden.
Ik werd alvast gewaarschuwd dat je het tochtje niet mocht onderschatten en dat het wel lastig was. Met mijn lamentabele conditie zou doseren wenselijk zijn.
Meteen na de start op het asfalt ging het tempo naar 30-32 km/u. De eerste onverharde strook was een doorsteek door een weide maar het verliep vlotjes. Maar door enig oponthoud van enkele tragere voorgangers brak de groep in twee. We bleven nog met ons drie over en we reden verder op een vrij gezapig tempo. Alle drie moeten we onze conditie wat aanscherpen en vollen bak rijden was dus niet echt zinvol als we de conditie willen opbouwen.
Via duinpaadjes kwamen we in Nieuwpoort aan de eerste bevoorrading. Pover, maar voldoende. Via de IJzermonding ging het naar het strand waar we met lichte tegenwind een drietal km mochten stoempen. Het ging vrij goed tegen een haalbaar tempo van 22 km/u.
Na het verlaten van het strand kregen we een voortdurende afwisseling van duinpaadjes, heel korte maar nijdige hellingen en vooral heel veel onverharde paden. Patrick had het lastig maar beet door, we reden naar het Calmeynbos.
Het was bijzonder druk en de single track was soms een beetje aanschuiven. Inhalen was niet mogelijk en toch wou een Franse onverlaat Erik voorbij.
Op het einde werden we nog getrakteerd op nog meer zanderige paadjes. Een tweetal keer ging ik tegen dek, zonder erg. En dan doken we een single track in van een viertal km op het militair domein in Koksijde. Vooraf hadden ze me gezegd dat het een heel lastige strook was, maar ik had totaal niet dat gevoel. En ik moet toegeven dat ik op het einde nog wel wat jus in de benen over had. De Niels Albert duin die we op het einde van het parcours mochten doen (of toch die vlak in de buurt) kon ik makkelijk oprijden.
Aan de aankomst snel nog een Sint-Bernardus en dan huiswaarts gekeerd.
En nu verder werken aan de conditie opbouw die echt helemaal onder nul staat

alleen als ie ijs- en ijskoud is

Afgelopen zondag was er weinig tijd om te biken en dus zat de 'verre 'verplaatsing naar Nieuwpoort er voor mij niet in. Ik koos echter voor een ritje alleen waarbij ik van bij mij thuis vertrok.
Het was berekoud, - 8°C, toen ik vertrok. Goed ingeduffeld met vier lagen, een dubbele koerbroek en overtrekschoenen vertrok ik richting Langemark.
De eerste kilometers had ik het verschrikkelijk koud in mijn aangezicht. Maar na een viertal km ging het beter. Op de vroegere spoorwegbedding richting Boezinge stond ik al aan de kant. Mijn achterrem bleef dicht. Na enkele keren remmen ging het terug beter. De weinige sneeuw die er nog lag maakte het toch iets lastiger dan anders.
Via enkele onverharde stroken kwam ik in Zonnebeke terecht. Ik besloot toch om wat meer de weg te volgen want het was vrij gevaarlijk op die onverharde stroken (sporen, ijs, sneeuw,...).
Ondanks de kou wou ik toch drinken maar mijn drinkbus stond nog thuis. Dan maar terug richting Madonna, snel de drinkbus oppikken en dan terug verder. Ik koos nu voor Houthulst, Staden en toch enkele dreven in de Madonna.
In het bos van Houthulst werden twee mountainbikers door de boswachter tegen gehouden omdat ze een pas hadden gekozen dat enkel voor wandelaars waren bestemd. Terecht als je het mij vraagt. Regels zijn er om gerespecteerd te worden willen we het mountainbiken in de toekomst niet hypothekeren.
Mijn voeten kregen het ijskoud maar toch wou ik doorgaan en 70km op de teller halen. Na 60 km echter ging het licht stilaan uit en ik besloot om toch maar de kortste weg terug te nemen.
Met verkleumde voeten stond ik na 68 km en een gemiddelde snelheid van slechts 21,5 km/u terug thuis.

Vakantieperikelen

Afgelopen week stond ik als standhouder op het vakantiesalon in Brussel. Tussendoor had ik ook even tijd om rond te wandelen op de beurs en het viel mij op dat er meer en meer mountainbikevakanties aan het publiek gepresenteerd worden.
Niet alleen het Zwarte Woud maar ook Slovenië, Servië, Italië en enkele Franse bestemmingen stelden het mountainbiken echt wel in de kijker.
Een teken dat mountainbiken een volwaardige sport is geworden en wereldwijd toch een grotere populariteit kent dan het veldrijden.

Of ik dit jaar deelneem aan een meerdaagse tocht wordt steeds minder waarschijnlijk. Ik raak amper aan trainen toe en kan de laatste tijd maar één keer om de twee weken rijden. En ik vrees dat er de eerstkomende maanden weinig tot geen verandering in zal komen.

Hoog tijd om je te herpakken zeggen sommigen maar het is niet dat ik niet wil hoor. De dagen zijn gewoon veel te kort.