Madonna - Troyes in drie dagen

Traditiegetrouw trekt de Westhoekmountainbikeclub er elk jaar op uit voor een mountainbikeweekend. Sinds een drietal jaar gaat dit telkens naar Troyes (of eigenlijk Rosières-pres-Troyes). Voor diegenen die Troyes niet direct kennen of weten waar het is. Het is de hoofdplaats van het Franse departement l'Aube in de Champagne regio. De stad ligt, net zoals als Parijs, aan de Seine en wordt door de meesten straal voorbij gereden op weg naar het zuiden. Nochthans het is een mooie stad met heel wat vakwerkhuisjes en smalle straatjes. Met de auto sta je in een kleine 4 uur al in de stad. Dit jaar besloten we om met zijn zevenen met de mountainbike naar Troyes te rijden en dit in drie dagen. Vorig jaar al trokken Erik Eloy, Patrick Maerten en Andy Vanhoutte er naar toe. Ze waren vol lof over het parcours en ik wou die tocht ook wel eens verkennen. Zelf had ik voor een groot deel de tocht uitgestippeld. Met wat sleutelwerk aan het parcours van vorig jaar, kon de route van dit jaar geoptimaliseerd worden. De voorbereidingen verliepen niet vlekkeloos. Problemen met het instellen van de parcours op de GPS en de avond voor vertrek vaststellen dat ik toch wat meer bagage nodig had dan dat ik het eigenlijk zou willen. Maar goed op woensdagmorgen vertrok ik om 7u30 vol goede moed richting Merkem. Daar zou ik Andy Vanhoutte vergezellen en wachten op de 5 andere kompanen die reeds met de fiets van Diksmuide kwamen. Met enige vertraging - goed voor een aperitief 's avonds - vertrokken we even na 8u aan De Kippe.
 
We zien hierboven de groep met vlnr: ikzelf, Andy V., Patrick Vandenberghe, Geert Feryn, Patrick Maerten, Erik Eloy en Dany Bouden. De route van dag 1 liep tot even voorbij Cambrai, naar Caudry en was goed voor een 155km. In het begin zou het vrij rustig zijn met goedlopende paden en na Rijsel enkele kasseistroken en mooie onverharde dreven. Vanaf Steenstraete volgden we het Ieperleekanaal tot Ieper. Helaas moesten we in Boezinge al een eerste stop maken. Danny was lek gereden.

Leuk, want er was meteen al een tweede aperitief mee gewonnen. Vooraf hadden we afgesproken dat de rit geen koers zou zijn, gewoon genieten aan een goed tempo. We reden in Ieper onder de Menenpoort door en zo via Zillebeke vijver naar de Palingbeek. Na Zillebeke een eerste klimmetje. De benen waren in elk geval goed, of ze voelden toch goed aan. Even voorbij Hollebeke volgden we de spoorweg langs een schitterend paadje tot in Houtem. Maar ook hier weer helaas. Dit keer reed Patrick M. lek.



Tien min. later konden we vertrekken, maar 100m verder stonden we weer stil. Opnieuw lekke band van Patrick M. Daar moest nu toch wel een aperitief van komen. Via een fietspad raakten we vrij snel in Waasten en dan reden we Frankrijk binnen. Via het kanaal van de Deule reden we langs een mooi en afwisselend jaagpad. Onder onze wielen gravel. De wind zat goed en we reden constant rond de 28-29km/u. Na 48km reden we Lille binnen. En net voor we Lille binnen reden, weer een klein oponthoud. Patrick Vdb. had last van een bagagerekje dat loskwam. We moesten dwars door Rijsel rijden. Een alternatief was er wel, maar dan hadden we zeker 20 km extra gehad. Gelukkig is er Google Streetmap. Ideaal om je route te plannen en te kijken of de wegen veilig genoeg zijn. Het deed voor mij wat vreemd aan. Ik kwam op plaatsen waar ik nog nooit was geweest en toch herkende ik mij. We passeerden aan de Decathlon en Patrick M. besloot om snel om nog om een nieuwe binnenband te gaan. Je weet maar nooit, en misschien kwamen we niet snel nog een fietsenmaker tegen. In vergelijking met vorig jaar had ik het parcours wat aangepast. De tocht ging nu langs het mooie Lac du Heron. Het was er slalommen langs putten en plassen en joggers. Enkele keren moesten we Dany waarschuwen om goed uit te kijken voor dat vrouwelijk schoon. We reden dorpjes binnen waar je maar één keer op een jaar van hoort. Cysoing, Gruson, Camphin en Pévèle,... jawel bekend van Parijs-Roubaix. In Gruson stopten we bij de bakker voor een belegd broodje en dan was het tijd om verder te rijden. In de verte dook Carrefour de l'arbre op. We reden die weliswaar omgekeerd. Licht bergop, gevolgd door een andere nog zwaardere kasseistrook.
  Het was nog even zoeken en wennen met de GPS-navigatie maar alles verliep vrij vlot. Alleen jammer dat ik verkeerd had ingetekend en we hierdoor maar een deeltje reden van de kassei Duclos-Lasalle. Ik had nog een leuk onverhard pad gevonden. Het was echter minder leuk om er door te rijden: stenen, modder, glijden,... De strook werd gedoopt tot Pavé Bart Rambour. Gelukkig was hier geen aperitief aan verbonden.
 
Al vrij snel kwamen we in Orchies terecht voor alweer een kasseistrook. Aan het begin van de strook nog even gestopt voor een groepsfoto en dan snel weer weg. Na de kasseien werden we getrakteerd op een schitterende voie verte. Een vroegere spoorwegbedding, in het groen en dit voor een goede 18km lang. De voie verte was aangelegd in ternair zand. Schitterend om hier te rijden. Alleen die meidoorns langs de kant waren minder prettig. Op een bepaald moment voelde ik een steek in mijn oog. Meteen straalde mijn oog en moest ik stoppen. Het bleek een doorn te zijn. Na deze korte stop waren we opnieuw vertrokken. Via Erre ging het naar de Pavé Bernard Hinault. Een lange kasseistrook van meer dan 3 km lang die licht helt. Eerst een beetje bergop en dan in dalende lijn. We reden hier om en bij de 36 km/u en het was genieten. Oh ja, we zouden het nog vergeten, maar net voor die kasseistrook hadden we nog maar eens pech. Alweer een bagagerekje dat was afgebroken. Noodgedwongen moesten we dit spanbandjes aan de rugzak van Patrick Vdb. bevestigen. En ja hoor, de pech was nog niet over. Enkele km's voorbij die kasseistrook stonden we weeral aan de kant. Dit keer met een gebroken ketting van Dany. Het aantal apero's was allang niet meer te tellen. Tijd om een taartje te eten om dan nog een 40-tal km door te vlammen. De eerstvolgende onverharde strook begon leuk. Breed en een vrij goede ondergrond. Ze werd echter steeds smaller en eindigen deden we in het lange gras. En dit al voor de 2de keer vandaag. .

Op het einde liep het pad echt wel dood en moesten we een talud opklimmen om terug op de weg te raken. We waren in Denain en het werd hoog tijd om de GPS op te laden. We deden dit in de lokale bar pmu tabac. We werden er goed ontvangen en lieten ons het pintje welgevallen. Ook het tweede pintje liep vlotjes binnen.

 
Toen we buiten kwamen begon het te druppelen. Het was koud en we besloten om toch wat door te geven om droog in het hotel aan te komen. We hadden nu een stuk asfalt en konden even aan 29-30km/u voort rijden. Er kwam nog een mooie, maar lastige kasseistrook aan. Opnieuw een Carrefour de l'arbre maar dit keer Carrefour de l'arbre de la Femme. Slechte kasseien, bergop en dit na goed 120km. We voelden het allemaal wel. De laatste 25km kregen we vaker klimmetjes onder de wielen. Kort maar vrij pittig en dit langs onverharde dreven. Het uitzicht was echter schitterend. Het was genieten tot we in Caudry aankwamen. Na 154km stonden we rond 18u30 aan het hotel en we hadden het droog gehouden. 's Avonds genoten we nog van een lekkere maaltijd in restaurant la bascule en werden we vergezeld met muziek van Michael Jackson. Typisch Frans dus :-) Toen we het restaurant verlieten was er echter minder leuk nieuws. Niettegenstaande we onze fietsen veilig weggezet hadden, was Patrick M. toch zijn hartslagmeter en Patrick Vdb zijn licht gestolen. En toen we in het hotel aankwamen bleek het slot van de kamer van de 'niet-snurkers' kapot. Om half twaalf mochten we de hotelbaas opbellen. Na een halfuur proberen gaf hij de hoop op en kregen we een andere kamer. Alleen jammer dat al onze spullen nu nog in die andere kamer lagen en we aan niets konden. Uiteindelijk was dag 1 toch een echte pechdag geworden. Gelukkig was het parcours heel mooi. Op naar dag 2 morgen. De langste rit met 165 km.