Dag 3: Reims - Troyes

Na een lekker en deugddoend ontbijt in het Ibis hotel in Reims, was het tijd om te vertrekken. We moesten het kanaal zien te vinden.
Uiteraard ging dit niet zonder de nodige pech.  Dit keer was Andy aan de beurt. Nog voor we konden starten stond hij met een lekke band.
Wellicht veroorzaakt door een stukje van een eierschaal. We moesten immers dwars door de ontbijtzaal met onze vuile mountainbikes.

Na twee km waren we aan het kanaal.  Op weg naar Condé sur Marne. Omdat we gisteren niet tot daar hadden kunnen rijden, stonden vandaag 40km extra op het programma. Opnieuw 160km dus.
De aanloop echter was prachtig.  Eerst goedlopend asfalt langs autovrije paden, dan grindpaden, dan graspaden. 
Het kanaal stak op geen enkel ogenblik tegen, integendeel. Het was er mooi en rustig en het pad bood voldoende afwisseling. We hielden het tempo vrij laag omdat op het einde van de dag nog heel wat klimwerk zou zijn.

Na een goede 33km verdween het kanaal onder de grond. Wij volgden een bospad en klommen omhoog. We moesten nu enkele drukke verkeersaders over (een route nationale, een TGV lijn en de autostrade). Via Google Streetview had ik wel een alternatief gezien, maar het zou afwachten worden als het effectief zou kloppen.  Het bleek van wel. We moesten enkel 100m langs de Route nationale rijden.
We kwamen terug aan de uitgang van het kanaal.

Tot in Troyes zouden we nu geen water meer zien, behalve hier en daar een rivier die we moesten oversteken.

Na Condé Sur Marne, onze oorspronkelijke slaapplaats, hadden we 40km op de teller. Ik had enkele mooie onverharde stroken gevonden van zo'n 15km lang.  Maar helaas.  De rivieren waren buiten de oevers getreden en de onverharde paden waren overspoeld.
Opnieuw was het zoeken op de kaart naar een alternatief langs rustige wegen en tot overmaat van ramp begon het nog te regenen en er stond een krachtige zijwind.
Gelukkig vonden we rustige wegen en konden we vrij makkelijk navigeren tot Vertus. Daar konden we terug aansluiten op het oorspronkelijke parcours.
Eer we Vertus konden we bereiken hadden we echter een strook in open velden met een strakke wind op de kop van zo'n 5 km. Man man man, beuken was het. Gelukkig zouden we vanaf Vertus de wind in de rug hebben tot Troyes.

We schoten goed op en tegen 11u hadden we al 60km op de teller staan. Binnen een 18-tal km was er een volgend dorp en daar zouden we een lekkere pita eten. Vorig jaar hadden Erik, Andy en Patrick daar gestopt.
Vol goede moed begonnen we aan een lange grasstrook van zo'n 12 km lang. Ik kreeg het lastig, maar heb dan ook een hekel aan grasstroken en als die dan nog eens bergop lopen. Met het nodige gevloek kwam ik er toch weer bovenop en vond ik mijn ritme terug.
Na 2 1/2 dag had ik nog steeds goede benen.
We reden Fère-Champenoise binnen, het laatste redelijke dorp voor we Troyes bereikten. Daarna waren er nog vier kleine dorpjes van 3 keer niets.

Tijd voor pita.  Onderweg had ik nog al lachend gezegd, hopelijk is er geen jaarlijks verlof.  En jawel hoor. De pitabar was gesloten.  Gelukkig was er nog de bar pmu tabac.  We werden er hartelijk ontvangen (en dat is nog licht uitgedrukt). We aten een overheerlijke biefstuk met frietjes en waren klaar voor de laatste 66km.

Het weer was opnieuw wat beter geworden. 
Na ons eten hadden we 16 km asfalt ideaal om de pijnlijke poep terug te laten wennen aan het zadel, de biefstuk te verteren en terug in het ritme te komen.
Bij de een ging dat al vlotter dan de andere.

Na drie dorpjes zouden we ons nog eens wagen aan onverhard. Benieuwd of alles makkelijk berijdbaar zou zijn. Het viel heel goed mee.  Wat volgde waren kilometerslange stroken onverhard tussen akkers en velden.  We hoorden niets van verkeer, enkel het zoeven van enkele windmolens die we voorbij reden.

En hoewel het opgehouden was met regenen lagen de onverharde paden er toch drassig bij. Ploeteren was het niet maar er lag een klein laagje water op de kalkondergrond.
De inspanningen met de halfplatte band van Danny eisten nu zijn tol. Hij zat er door en vroeg hoeveel keer je kon doodgaan. Maar na elke helling was hij niet ver achter en we wachten hem telkens op.  Samen uit, samen thuis.

Nog één dorpje en dan de Voie de Troyes. Ver kon het niet meer zijn. De Voie de Troyes was echter een goede 15km lang en bezaaid met enkele pittige hellingen van 11 à 13%.  Dit was echt genieten voor mij.  De hellingen verteerde ik als bij wonder heel goed. 

De eindmeet kon niet ver meer zijn.  In de verte dook plots Troyes op.  Gedaan met klimmen en modder rond de oren. Maar ook hier zat nog een kleine verrassing in de staart. Een onverharde strook bergop die wel bezaaid was met modder en stenen. Nog een keer doorbijten.

Toen we de stad binnenreden was het tijd voor Andy om zijn GPS aan te leggen richting onze chamre d'hôtes Champagne residence pierre .
Maar eerst moesten we nog een pintje drinken in café marginalis in Troyes.  Het pintje smaakte heerlijk maar hoe kregen we die bazin aan het zwijgen.

Na het pintje was het nog 7 km naar onze slaapplaats.
We werden er ontvangen door een ontvangstcomité in ware Tirol stijl. Na 460 km hadden we ons doel bereikt. Bedankt aan de compagnons voor de drie leuke dagen.