De North Sea challenge was een tocht van 70 km van De Panne tot Knokke op het strand. Samen met de clubleden reden we van Diksmuide naar De Panne bij wijze van opwarming.
Ikzelf reed van thuis naar Diksmuide om daar de clubleden te vergezellen. Aan een heel rustig tempo en vrij frisjes tot aan de Ijzertoren.
Van aan de IJzertoren reden we via de vroegere spoorwegbedding Diksmuide-Nieuwpoort via Pervijze. We voelden nu al een vrij strak windje licht op de kop. In Booitshoeke ging het tempo de hoogte in en reden we aan 34-35km/u in snelvaart naar Veurne. Het ging vrij vlot en ik voelde me goed.
Na Veurne reden we via de grote weg naar het strand van De Panne. Een kwartiertje voor de officiële start om 11u. Tijd genoeg voor een interview en foto voor de krant.
 | |
| Aan de start in De Panne |
Met een kwartiertje vertraging konden we dan eindelijk van start. Wandelaars, mensen op koersfiets, joggers,... enfin alles door elkaar.
Net voorbij de start was er al verwarring. De speaker zei fietsers gaan rechts, wandelaars links. Wij dus rechts weg tot een enthousiaste medewerker plots door had dat we links meteen het strand op moesten.
De wind zat pal op de neus en zo zou het blijven tot in Knokke.
Tot in Nieuwpoort deden de clubleden nog het nodige kopwerk en in hun kielzog zat ondertussen een vrij omvangrijk peloton Het was duwen en trekken en na elk klein obstakel moest een spurtje geplaatst worden om je plaatsje vast te houden.
Tot in Nieuwpoort, waar we het strand moesten verlaten, bleef dit peloton samen. Zelf was ik wat te snel aan het rijden en dus besloot ik om de eerste bevoorrading over te slaan en rustig op mijn eigen tempo verder te rijden. In Westende moesten we terug het strand op en ik voelde nu pas hoe hard de wind aan het blazen was. Eens je alleen zit was het stoempen.
De clubleden die stopten aan de bevoorrading zag ik in de verte komen en ik besloot hen op te wachten. Zij waren ondertussen goed op dreef en met 18km/u reden we richting Middelkerke. Voor mij was dit echter een tandje te rap en ik liet hen gaan.
De golfbrekers in Middelkerke waren vrij hoog en elke keer moest je een goede aanloop nemen om erover te komen en dat vergde kracht.
In Oostende moesten we van het strand. Ik zat alleen en fietsers voor of achter mij waren niet langer te bespeuren. In Oostende raakte ik het spoor bijster maar ik wist gelukkig vrij goed de weg. En zo kwam ik Luc Coupillie terug tegen. We reden samen tot in Bredene waar we de andere clubleden aan de bevoorrading vonden.
Het zand lag nu niet zo lekker en het bolde niet zo goed. Het was nu tot Blankenberge eer we nog eens een klein stukje asfalt onder de wielen kregen.
Ik raakte alleen en wou me laten uitzakken tot een groepje maar niemand in de verste verte te zien. Het was stoempen en afzien. Ik was dan ook maar wat blij toen ik in Blankenberge aankwam. Om niet al teveel tijd te verliezen was ik de bevoorradingen voorbij gereden.
In Blankenberge verloor ik het parcours en zo kwam het dat ik verkeerd reed. In Zeebrugge kwamen we allemaal terug samen. Iedereen voelde de benen al goed verzuurd.
 | |
| Afzien op het laatste deel tegen de wind |
 | |
| Heerlijk onder de pier in Blankenberge |
 | |
| Rik Demey in actie |
Luc moest een gaatje laten en de snoodaards die voorop reden lieten hem bijkomen tot op 10 meter en trokken dan opnieuw door.
Zelf wou ik nog mijn deel van het werk doen met Rik maar ook ik zat er goed door. Op een hobbelige zandstrook moest ik hen laten gaan.
Uiteindelijk kwam ik nog een 5-tal minuten later aan dan de rest.
Snel 2 halve liters in een café en dan huiswaarts in de koffer. Het was een ervaring, maar niet voor elk jaar.
De zondag stonden we aan de start in de Lovie, tvv tandemfietsen voor de bewoners. Het beloofde een mooie tocht te worden. Benieuwd of de benen goede gerecupereerd waren na die toch wel zware tocht van gisteren.
Aanvankelijk ging het vrij rustig door het domein en jawel, na 500m reden we al een eerste keer verkeerd door de enthousiaste Patrick M. Via mooie kerkwegels in en rond Proven werd het tempo geleidelijk aan opgedreven. Maar ik voelde dat de benen goed gerecupereerd waren en kon mijn deel van het kopwerk doen.
Na de bevoorrading kwam een vrij lange en lastige strook rond de Wippehoek. Een strook die ik vrij goed ken en dus kon ik even testen. Het ging goed en vlot. In Westvleteren lag het tempo hoog en onverhard reden we rond de 30 km/u. Plots vloog Patrick C. uit een spoor en kwam ten val. Patrick M. deed er alles aan om nog te ontwijken maar ging over het stuur en kwam hard op de fiets van die andere Patrick terecht. Pijnlijke ribben, een gebroken helm en een pijnlijke duim waren het gevolg. De omstaanders wilden al direct de pechdienst bellen maar Patrick was een Flandrien en koos ervoor om verder te rijden.
 |
| Gas geven in de Sint-Sixtusbossen met op de actergrond Koen Bolle en Patrick Colpaert |
 | |
| Laatste duwtje in het domein De Lovie |
Koen B., Patrick C. en ikzelf reden nu nog met z'n 3 verder. Ik voelde me goed en wou het tempo wat de hoogte injagen. Het ging goed tot ik even verkeerd reed. Net op dat ogenblik zat een groepje snelle mannen bij ons. Het sein voor Koen en Patrick C. om aan te sluiten.
Ik reed nog volle bak aan 37-38 km/u maar kwam amper dichter op hen. We reden het domein van De Lovie binnen waar ons nog een schitterend parcours stond te wachten. In een boomgaard zag ik plots Koen B. staan hij was Patrick C. verloren die geropen had dat hij plat stond.
 | |
| De wheelie van Andy V. |
 | |
| Onze verkouden voorzitter |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten