Jaarlijks rijden we met de club de ondertussen legendarische Beerst-Duinkerke-Beerst. Een eigen clubrit waar we jaarlijks met de nodige leute en plezier van genieten. Dit jaar was de tocht echter geen tocht voor 'watjes'.
Al meteen toen we in Oostduinkerke het strand opreden voelden we de strakke wind op de kop. En deze zouden we de eerstvolgende 16 km keihard voelen.
Niemand was meteen bereid om de kop te nemen en dus nam ik als Flandrien-genomineerde maar even het voortouw. Het duurde niet lang want de wind stond echt wel hard te beuken en de hartslag ging snel de hoogte in. Een beurtrol was meer dan goed genoeg.
Aan de laatste golfbreker aan de Vlaamse kust hielden we traditioneel halt. Het is een herdenkingsmoment aan elk clublid die in het afgelopen jaar ten val kwam. Gelukkig bleef onze club in 2011 al bij al nog goed gespaard en konden we snel weer verder richting Frankrijk.
Het zand lag er niet overal hard bij en de ploeg van 20 man raakte wat versnipperd. Sommige zochten de waterlijn op, anderen de rand tussen mulle en harde zand en enkelen de zeedijk.
Ik koos voor de waterlijn en zo hadden we na een kleine kilometer een groepje van een 8-tal man (of beter: 7 mannen en 1 vrouw). Koen Bolle stelde voor om een ploegentijdrit te rijden. Elk een vijftal seconden op de kop en dan laten afzakken naar achter om toch maar een beetje het tempo erin te krijgen en te houden.
Het ging maar rond de 15 km/u en de hartslag was net een jojo. Elke keer je op kop kwam de hoogte in.
De laatste 800m kreeg ik het even knap lastig en liet ik een gat van 5 meter. Gelukkig bracht Stijn me terug bij. Toen we het strand verlieten moesten we allen toch eventjes bekomen. Stijn zijn body had het echter begeven en zo stonden we een heel eind stil.
Niets hielp, tot Steven het wiel op de grond gooide. Body voorlopig gerepareerd, maar hij moest de druk op de pedalen houden.
De terugweg ging via enkele duinpaadjes naar het WK-parcours van Koksijde. We waren nog geen 300m op het parcours of ik lag al tegen dek. Het lag niet zozeer aan mij, maar aan mijn voorganger, die op de lastigste strook zichzelf vastreed.
Het parcours is echt niet van de poes: mul zand waar je nog eens bergop moet en dan van die korte, steile hellingen waar je lopend naar boven moet. De benen worden direct afgesneden.
Na het parcours ging het met snelheden boven de 40 km/u (wind achter) terug.
Achteraf dronken we nog een glaasje en werd al druk gespeculeerd wie nu die nieuwe Flandrien wordt.
De uitslag volgt zaterdagavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten